.png&w=1920&q=80)
ویولن
ویولن
ساختمان ویولن
ویولن از بخشهای مختلفی چون جعبهی طنینی(کاسهی رزونانس)، دسته، خرک، گوشیها، پل، باس بار، گریف، سیمگیر، سیمها و شیطانک ساختهشده است.جعبهی طنینی که جعبهای چوبی و تو خالی است شامل صفحهی رویی ساز، صفحهی زیرین ساز و دو کلاف کناری ساز میشود. بر روی این جعبه دو حفرهی بزرگ به شکل حرف اف انگلیسی کنده شده است تا صدای ساز از آنها خارج شود. چهار سیم ساز به گوشیهای بالای ساز متصل میشوند، از روی گریف ساز میگذرند، بر روی خرک سوار میشوند و در نهایت به سیمگیر پایین ساز متصل میشوند. نام چهار سیم ویولن به ترتیب عبارتند از می، لا، ر، سل. آرشهی ساز ویولن تکه چوبی است که معمولا سی و پنج سانتیمتر طول دارد و رشتهای از موهای دم اسب در طول آن کشیده شده و به دو سر آرشه متصل میشود.
نوازندگی و اجرا ویولن
ویلون به دلیل گسترهی صدایی بسیار زیری که دارد در کلید سل نوشته میشود. نوازنده هنگام نواختن، ساز را روی شانهی چپ خود قرار میدهد، انگشتان دست چپش بر روی گریف ساز حرکت میکنند، آرشه را میان گریف و خرک بر روی سیمها میکشد و به این ترتیب صدای دلخواه تولید میشود. با کشیدن آرشه روی سیم، هوا مرتعش و صدا تولید میشود. از مشهورترین قطعاتی که برای ویولن نگاشته شده است میتوان به کنسرتو برای ویولن و ارکستر اثر یوهانس برامس، کنسرتو برای ویولن و ارکستر اثر پیتر ایلیچ چایکوفسکی و همچنین قطعات سولوی سونات ها و پارتیتاها اثر یوهان سباستین باخ اشاره کرد. از مشهورترین نوازندگان ساز ویولن میتوان به داوید اویستراخ، یٍهودی منوهین، ایتساک پرلمن اشاره کرد.
تاریخچه ویولن
تاریخچهی ویولن در اروپا به قرن نهم میلادی بازمیگردد و حتی بسیاری معتقدند این ساز نمونهی تکمیل شدهی ساز رباب است. ویولن به طور رسمی اولین بار در قرن شانزدهم در ایتالیا استفاده شد. به مرور زمان در قرن هجدهم و نوزدهم میلادی، تغییرات و تعمیراتی روی آن صورت گرفت تا به شکل امروزی درآمد. مشهورترین سازندههای این ساز از قرن شانزدهم تا نوردهم میلادی، استرادیواری، گوارنری و آماتی بودهاند. در نهایت در قرن نوزدهم میلادی تغییرات متمایزی در این ساز به وجود میآید، باس بار آن ضحیمتر میشود و زاویهی گریف آن تغییر میکند.