اساتید

کودک

<h3>ساختمان نی</h3><p>نی٬ لوله&zwnj;ای است در طول&zwnj;ها و قطرهای مختلف که جنس آن غالبا از نی نیزار است. برای ساختن نی٬ قسمت مناسبی از نی نیزار را که هفت بند و شش گره داشته&zwnj;باشد جدا می&zwnj;کنند. قطر نی معمولا از بالا به پایین کمی کاهش می یابد. روی نی معمولا چهار سوراخ در جلو و یک سوراخ در پشت آن ایجاد می&zwnj;کنند. نی در برخی نواحی مانند مازندران٬ بختیاری و ... پنج سوراخ و در کردستان پنج تا شش سوراخ در جلو دارد. نی مورد استفاده در موسیقی دستگاهی ایران پنج سوراخ در جلو و یک سوراخ در پشت بدنه دارد. دور دهانه ی بالایی نی (قسمتی که در آن می&zwnj;دمند) را از سمت بیرون کمی می تراشند تا لبه&zwnj;ی لوله تیزتر و تولید صدا در آن آسان&zwnj;تر شود."</p><h3><br>نوازندگی و اجرا نی</h3><p>نوازنده، نی را عمودی در دست می گیرد و دهانه ی آن را بین دو دندان جلو و یا بین دو لب ها قرار می دهد و در آن می دمد. بخش زیادی از هوای دمیده شده، از سوراخ های باز نی خارج می شود و نوازنده با انگشت های هر دو دست، سوراخ ها را باز و بسته می کند. ممکن است نوازنده هنگام نواختن، دست راست را بالای دست چپ قرار دهد و برعکس. ساز نی به دلیل گستره ی صدایی خود در کلید سل نوشته می شود. ساز نی قابل کوک نبوده و نوازنده در همنوازی&zwnj;ها و تکنوازی&zwnj;ها از انواع مختلف نی استفاده می&zwnj;کند. از استادان می&zwnj;توان نایب اسدالله ، حسین یاوری اصفهانی، حسن کسایی، حسین عمومی، جمشید عندلیبی، سید محمد موسوی، حسن ناهید، محمد علی کیانی نژاد و عبدالنقی افشارنیا را نام برد.</p><h3>تاریخچه نی</h3><p>نی٬ یکی از کهن&zwnj;ترین سازهای جهان می&zwnj;باشد که در هر فرهنگ و نزد ملل مختلف از جنس&zwnj;های مختلف مثل چوب٬ نی٬ خیزران و فلزاتی مانند روی٬ آهن٬ مس٬ برنج و غیره و در ابعاد و اندازه های (بلندی-کوتاهی) مختلف ساخته شده است و به عنوان ساز تنهایی٬ ساز چوپانی و غیره نامیده می شود. ساخت نی ملهم از نای (حنجره) انسان است و به همین دلیل نزدیک&zwnj;ترین صوت را از نظر تن و حالات به صدای انسان دارد. فارابی اشرف آلات موسیقی را حلق انسان می&zwnj;داند و دوم از نای (نی) نام می&zwnj;برد.&nbsp;</p>

نی

زمان خیری

<h3>ساختمان ساز کوزه</h3><p>ساز کوزه از سفال یا سرامیک ساخته می&zwnj;شود و کاملا مانند آلت کوزه است٬ که تشکیل شده است از دهانه&zwnj;ی اصلی یا قسمت باریک بالایی آن که باز است. و گاهی یک یا دو یا سه دهانه&zwnj;ی اضافی بر روی پهنای تحتانی آن برای تغییر نوع صدا٬ بم و زیر کردن صدا و تغییر ارتعاش صدا آن ها را ایجاد می&zwnj;کنند."</p><h3>نوازندگی و اجرا ساز کوزه</h3><p>این ساز با شکل&zwnj;ها و شیوه&zwnj;های نواختن گوناگون در استان&zwnj;های هرمزگان، کرمان و سیستان و بلوچستان دیده می&zwnj;شود.امروزه کوزه&zwnj;های هرمزگان و سیستان بیشتر مورد استفاده قرار می&zwnj;گیرند. کوزه را هنگام نشستن روی زمین می&zwnj;نوازند.</p><h3>تاریخچه ساز کوزه</h3><p>در هرمزگان کوزه را با نام جله می&zwnj;شناسند و نحوه نواختن آن با کوزه سیستان متفاوت است. کوزه سیستانی دارای روش ساخت، پخت و همچنین خاک متفاوتی است و معمولاً آن را در کنار سینی گذاشته و می نوازند. بر خلاف تصور، کوزه با وجود سادگی ساختمان دارای صدادهی و توانایی&zwnj;های بسیار بالایی در اجرای قطعات و ریتم&zwnj;های مختلف است، که مورد توجه قرار نگرفته&zwnj;است و اکثر نوازندگان و آهنگسازان &nbsp;به صورت افکتیو از آن استفاده می&zwnj;کنند یا آن را به عنوان&zwnj;سازی مستقل نمی&zwnj;شناسند. ساز کوزه افزون بر این که خاستگاه ایرانی دارد ، دارای صدادهی بسیار نزدیکی با طبلا است و در سازبندی موسیقی ایرانی دارای رنگ جدید و خوبی نیز هست.</p>

ساز کوزه

امیرپرویز احمدی

کوزه

<h3>ساختمان آکاردئون</h3><p>بدنه چین&zwnj;دار آکوردئون مانند دَم آهنگران است. چون دو سر دم را با دو دست از هم دور کنند هوا وارد می&zwnj;شود، و چون نزدیک سازند هوا با فشار از آن خارج می&zwnj;شود. صدایی که از آکوردئون بیرون می&zwnj;آید به وسیله&zwnj;ی باریکه&zwnj;های فلزی به نام زبانه ساخته می&zwnj;شود، بدین ترتیب که، جریان یافتن هوا در دم زبانه&zwnj;های ساز را به ارتعاش درمی&zwnj;آورد و به عقب و جلو می&zwnj;راند. به عبارت دیگر جریان هوا زبانه&zwnj;ها را مرتعش می&zwnj;کند. هر یک از این زبانه&zwnj;ها چون به ارتعاش درآید صوتی مخصوص به خود خارج می&zwnj;کند. زبانه&zwnj;ها به شستیهای متصل است که بر بدنه آکوردئون روی جعبه طنین قرار گرفته&zwnj;اند. نوازنده در ضمن بازکردن و بستن دَم، با انگشتان خود شستی&zwnj;ها را فشار می&zwnj;دهد و نواهای گوناگونی می&zwnj;نوازد. کنسرتینا یک نوع آکوردئون ساده است. این ساز نزد دریانوردان رواج بسیار داشت.</p><h3><br>نوازندگی و اجر آکاردئون</h3><p>این ساز را نوازنده بین دو دست خود می&zwnj;گیرد که در میانهٔ آن، مجاری هوایی قرار دارند که با باز و بسته شدنشان توسط نوازنده صدا تولید می&zwnj;شود. در یک سمت صفحه&zwnj;کلید کوچکی تعبیه شده&zwnj;است که کلیدهای آن وظیفه کنترل ورود هوا به مجاری را دارند و در سمت دیگر جعبه طنین قرار دارد که معمولاً آن نیز دکمه&zwnj;های مخصوص خود را دارد. آکاردئون دیاتونیک اولین سبک از این ساز می باشد. در این سبک بر روی ساز سه ردیف دکمه قرار دارد که نوازنده با کمک این دکمه ها می تواند اقدام به نواختن کند. آکاردئون کروماتیک هم به آکاردئون دیاتونیک شباهت زیادی دارد با این تفاوت که ۳ تا ۵ ردیف دکمه بر روی آن وجود دارد. دسته ی سوم از این سازها سازهای صفحه کلیدی می باشند که بر روی آنها کلیدهایی شبیه به کلیدهای پیانو وجود دارد. از نوازندگان این ساز می&zwnj;توان آناهید یولاندا واران٬کیکی دانیلسون٬سرژ گنزبور٬ویرد ال یانکوویک و مارسل یانکو اشاره کرد.&nbsp;</p><h3><br>تاریخچه آکاردئون</h3><p>پیدایش آکاردئون موضوع بحث بین محققان است. بسیاری C. Friedrich L. Buschmann را در سال ۱۸۲۲ به عنوان مخترع آکاردئون می&zwnj;دانند، در حالی که دیگران این تمایز را به Cyril Demian از وین می&zwnj;دهند که آکاردئون خود را در سال ۱۸۲۹ به ثبت رساند و به این ترتیب این نام را ابداع کرد. اختراع دمیان که تغییری در Hand&auml;oline بود، شامل یک دم کوچک دستی و پنج کلید بود، اگرچه همانطور که دمیان در توضیح این ساز اشاره کرد، می&zwnj;توان کلیدهای اضافی را در طرح گنجاند. تغییرات متعددی از دستگاه به زودی دنبال شد.</p>

آکاردئون

آرشا عباسی

<p>پیانو بالاترین دامنه&zwnj;ی صوتی را در گستره&zwnj;ی صوتی میان همه&zwnj;ی سازهای معمول را داراست. پیانوی مدرن هشتاد و هشت کلاویه&zwnj;ی سیاه و پنجاه و دو کلاویه&zwnj;ی سفید دارد. به همین &nbsp;دلیل نت&zwnj;های این ساز با دو کلید سل و فا و هم&zwnj;چنین در دو خط مجزا که هر کدام مختص یک دست است٬ نوشته می&zwnj;شود. از ساز پیانو می&zwnj;توان در تک&zwnj;نوازی٬ گروه&zwnj;نوازی و هم&zwnj;چنین نوازندگی ارکستر بهره جست.</p><h3>ساختمان پیانو</h3><p><span data-sheets-value="{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:&quot;پیانو از یک جعبه&zwnj;ی چوبی بسیار بزرگی ساخته شده&zwnj;است. درون این جعبه٬ سیم&zwnj;ها٬ چکش&zwnj;ها٬ صفحه&zwnj;ی صدا و خرک&zwnj;ها وجود دارد. با فشردن یک یا چند کلاویه بر روی صفحه&zwnj;ی کلید ساز٬ چکش چوبی کوچکی٬ ضربه&zwnj;ای بر سیم مورد نظر در درون ساختمان چوبی ساز می&zwnj;زند٬ سیم رزونانس&zwnj; می&zwnj;دهد (به حرکت در&zwnj;می&zwnj;آید)٬ سریعا به جای خود برمی&zwnj;گردد تا هم سیم بتواند صدای ممتدی تولید کند و هم&zwnj;چنین صدای سیم&zwnj;های دیگر به طنین در نیایند. این رزونانس سیم&zwnj;ها به وسیله&zwnj;ی یک خرک به صفحه&zwnj;ی صدا منتقل می&zwnj;شود. صفحه&zwnj;ی صدا طنین نت&zwnj;ها را حجیم&zwnj;تر می&zwnj;کند و به گوش شنونده می&zwnj;رساند. پیانو هم&zwnj;چنین در قسمت تحتانی ساز دارای سه پدال است که توسط پاهای نوازنده کنترل می&zwnj;شنوند. این پدال&zwnj;ها برای کم و زیاد کردن حجم صدا و یا برای طولانی&zwnj; کردن طنین صدای نت به کار می&zwnj;روند.&quot;}" data-sheets-userformat="{&quot;2&quot;:25597,&quot;3&quot;:{&quot;1&quot;:0},&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;6&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;7&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;8&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;9&quot;:2,&quot;10&quot;:0,&quot;11&quot;:4,&quot;12&quot;:1,&quot;16&quot;:14,&quot;17&quot;:1}">پیانو از یک جعبه&zwnj;ی چوبی بسیار بزرگی ساخته شده&zwnj;است. درون این جعبه٬ سیم&zwnj;ها٬ چکش&zwnj;ها٬ صفحه&zwnj;ی صدا و خرک&zwnj;ها وجود دارد. با فشردن یک یا چند کلاویه بر روی صفحه&zwnj;ی کلید ساز٬ چکش چوبی کوچکی٬ ضربه&zwnj;ای بر سیم مورد نظر در درون ساختمان چوبی ساز می&zwnj;زند٬ سیم رزونانس&zwnj; می&zwnj;دهد (به حرکت در&zwnj;می&zwnj;آید)٬ سریعا به جای خود برمی&zwnj;گردد تا هم سیم بتواند صدای ممتدی تولید کند و هم&zwnj;چنین صدای سیم&zwnj;های دیگر به طنین در نیایند. این رزونانس سیم&zwnj;ها به وسیله&zwnj;ی یک خرک به صفحه&zwnj;ی صدا منتقل می&zwnj;شود. صفحه&zwnj;ی صدا طنین نت&zwnj;ها را حجیم&zwnj;تر می&zwnj;کند و به گوش شنونده می&zwnj;رساند. پیانو هم&zwnj;چنین در قسمت تحتانی ساز دارای سه پدال است که توسط پاهای نوازنده کنترل می&zwnj;شنوند. این پدال&zwnj;ها برای کم و زیاد کردن حجم صدا و یا برای طولانی&zwnj; کردن طنین صدای نت به کار می&zwnj;روند.</span></p><p>&nbsp;</p><h3><span data-sheets-value="{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:&quot;پیانو از یک جعبه&zwnj;ی چوبی بسیار بزرگی ساخته شده&zwnj;است. درون این جعبه٬ سیم&zwnj;ها٬ چکش&zwnj;ها٬ صفحه&zwnj;ی صدا و خرک&zwnj;ها وجود دارد. با فشردن یک یا چند کلاویه بر روی صفحه&zwnj;ی کلید ساز٬ چکش چوبی کوچکی٬ ضربه&zwnj;ای بر سیم مورد نظر در درون ساختمان چوبی ساز می&zwnj;زند٬ سیم رزونانس&zwnj; می&zwnj;دهد (به حرکت در&zwnj;می&zwnj;آید)٬ سریعا به جای خود برمی&zwnj;گردد تا هم سیم بتواند صدای ممتدی تولید کند و هم&zwnj;چنین صدای سیم&zwnj;های دیگر به طنین در نیایند. این رزونانس سیم&zwnj;ها به وسیله&zwnj;ی یک خرک به صفحه&zwnj;ی صدا منتقل می&zwnj;شود. صفحه&zwnj;ی صدا طنین نت&zwnj;ها را حجیم&zwnj;تر می&zwnj;کند و به گوش شنونده می&zwnj;رساند. پیانو هم&zwnj;چنین در قسمت تحتانی ساز دارای سه پدال است که توسط پاهای نوازنده کنترل می&zwnj;شنوند. این پدال&zwnj;ها برای کم و زیاد کردن حجم صدا و یا برای طولانی&zwnj; کردن طنین صدای نت به کار می&zwnj;روند.&quot;}" data-sheets-userformat="{&quot;2&quot;:25597,&quot;3&quot;:{&quot;1&quot;:0},&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;6&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;7&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;8&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;9&quot;:2,&quot;10&quot;:0,&quot;11&quot;:4,&quot;12&quot;:1,&quot;16&quot;:14,&quot;17&quot;:1}">نوازندگی و اجرا &nbsp;پیانو</span></h3><p><span data-sheets-value="{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:&quot;پیانو از یک جعبه&zwnj;ی چوبی بسیار بزرگی ساخته شده&zwnj;است. درون این جعبه٬ سیم&zwnj;ها٬ چکش&zwnj;ها٬ صفحه&zwnj;ی صدا و خرک&zwnj;ها وجود دارد. با فشردن یک یا چند کلاویه بر روی صفحه&zwnj;ی کلید ساز٬ چکش چوبی کوچکی٬ ضربه&zwnj;ای بر سیم مورد نظر در درون ساختمان چوبی ساز می&zwnj;زند٬ سیم رزونانس&zwnj; می&zwnj;دهد (به حرکت در&zwnj;می&zwnj;آید)٬ سریعا به جای خود برمی&zwnj;گردد تا هم سیم بتواند صدای ممتدی تولید کند و هم&zwnj;چنین صدای سیم&zwnj;های دیگر به طنین در نیایند. این رزونانس سیم&zwnj;ها به وسیله&zwnj;ی یک خرک به صفحه&zwnj;ی صدا منتقل می&zwnj;شود. صفحه&zwnj;ی صدا طنین نت&zwnj;ها را حجیم&zwnj;تر می&zwnj;کند و به گوش شنونده می&zwnj;رساند. پیانو هم&zwnj;چنین در قسمت تحتانی ساز دارای سه پدال است که توسط پاهای نوازنده کنترل می&zwnj;شنوند. این پدال&zwnj;ها برای کم و زیاد کردن حجم صدا و یا برای طولانی&zwnj; کردن طنین صدای نت به کار می&zwnj;روند.&quot;}" data-sheets-userformat="{&quot;2&quot;:25597,&quot;3&quot;:{&quot;1&quot;:0},&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;6&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;7&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;8&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;9&quot;:2,&quot;10&quot;:0,&quot;11&quot;:4,&quot;12&quot;:1,&quot;16&quot;:14,&quot;17&quot;:1}">پیاتو گستره&zwnj;ی بسیار وسیع صدایی دارد. به همین دلیل نت&zwnj;های این ساز در در خط حامل مجزا نوشته می&zwnj;شود. خط بالا که معمولا با کلید سل نوشته می&zwnj;شود٬ متعلق به دست راست نوازنده و خط پایین که معمولا با کلید فا&nbsp;متعلق به دست چپ نوازنده است &nbsp;این ساز انواع و اندازه&zwnj;های مختلف دارد. آن&zwnj;چه در اصطلاح به آن پیانوی گرند می&zwnj;گویند٬ معمولا بیش از دو متر طول دارد و دارای در بزرگی است که هنگام نوازندگی برای هرچه بهتر شدن صدای پیانو٬ آن را نیمه باز می&zwnj;گذارند. انواع اصلی دیگر پیانو با نام&zwnj;های پیانو دیواری٬ پیانوی الکتریک٬ پیانوی چهارگوش و پیانوی اسپینت هست البته این دو نوع آخرمنسوخ شده&zwnj;اند.از مشهورترین آثار پیانو می&zwnj;توان به کنسرتو برای پیانو و ارکستر اثر پیتر ایلیچ چایکوفسکی و کنسرتو برای پیانو و ارکستر اثر سرگئی راخمانینف اشاره کرد. هم&zwnj;چنین قطعات تک&zwnj;نوازی مهمی نیز برای پیانو نوشته&zwnj;شده&zwnj;اند که می&zwnj;توان از میان آن&zwnj;ها با آثار فرانتس لیست و فردریک شوپن اشاره کرد. از مشهورترین نوازندگان پیانو می&zwnj;توان از ولادیمیر هوروویتس٬ ماریا آرگریج٬ دنیل برنبویم و گلن گولد یاد کرد</span></p><h3><span data-sheets-value="{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:&quot;پیانو از یک جعبه&zwnj;ی چوبی بسیار بزرگی ساخته شده&zwnj;است. درون این جعبه٬ سیم&zwnj;ها٬ چکش&zwnj;ها٬ صفحه&zwnj;ی صدا و خرک&zwnj;ها وجود دارد. با فشردن یک یا چند کلاویه بر روی صفحه&zwnj;ی کلید ساز٬ چکش چوبی کوچکی٬ ضربه&zwnj;ای بر سیم مورد نظر در درون ساختمان چوبی ساز می&zwnj;زند٬ سیم رزونانس&zwnj; می&zwnj;دهد (به حرکت در&zwnj;می&zwnj;آید)٬ سریعا به جای خود برمی&zwnj;گردد تا هم سیم بتواند صدای ممتدی تولید کند و هم&zwnj;چنین صدای سیم&zwnj;های دیگر به طنین در نیایند. این رزونانس سیم&zwnj;ها به وسیله&zwnj;ی یک خرک به صفحه&zwnj;ی صدا منتقل می&zwnj;شود. صفحه&zwnj;ی صدا طنین نت&zwnj;ها را حجیم&zwnj;تر می&zwnj;کند و به گوش شنونده می&zwnj;رساند. پیانو هم&zwnj;چنین در قسمت تحتانی ساز دارای سه پدال است که توسط پاهای نوازنده کنترل می&zwnj;شنوند. این پدال&zwnj;ها برای کم و زیاد کردن حجم صدا و یا برای طولانی&zwnj; کردن طنین صدای نت به کار می&zwnj;روند.&quot;}" data-sheets-userformat="{&quot;2&quot;:25597,&quot;3&quot;:{&quot;1&quot;:0},&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;6&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;7&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;8&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;9&quot;:2,&quot;10&quot;:0,&quot;11&quot;:4,&quot;12&quot;:1,&quot;16&quot;:14,&quot;17&quot;:1}">تاریخچه پیانو</span></h3><p><span data-sheets-value="{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:&quot;پیانو از یک جعبه&zwnj;ی چوبی بسیار بزرگی ساخته شده&zwnj;است. درون این جعبه٬ سیم&zwnj;ها٬ چکش&zwnj;ها٬ صفحه&zwnj;ی صدا و خرک&zwnj;ها وجود دارد. با فشردن یک یا چند کلاویه بر روی صفحه&zwnj;ی کلید ساز٬ چکش چوبی کوچکی٬ ضربه&zwnj;ای بر سیم مورد نظر در درون ساختمان چوبی ساز می&zwnj;زند٬ سیم رزونانس&zwnj; می&zwnj;دهد (به حرکت در&zwnj;می&zwnj;آید)٬ سریعا به جای خود برمی&zwnj;گردد تا هم سیم بتواند صدای ممتدی تولید کند و هم&zwnj;چنین صدای سیم&zwnj;های دیگر به طنین در نیایند. این رزونانس سیم&zwnj;ها به وسیله&zwnj;ی یک خرک به صفحه&zwnj;ی صدا منتقل می&zwnj;شود. صفحه&zwnj;ی صدا طنین نت&zwnj;ها را حجیم&zwnj;تر می&zwnj;کند و به گوش شنونده می&zwnj;رساند. پیانو هم&zwnj;چنین در قسمت تحتانی ساز دارای سه پدال است که توسط پاهای نوازنده کنترل می&zwnj;شنوند. این پدال&zwnj;ها برای کم و زیاد کردن حجم صدا و یا برای طولانی&zwnj; کردن طنین صدای نت به کار می&zwnj;روند.&quot;}" data-sheets-userformat="{&quot;2&quot;:25597,&quot;3&quot;:{&quot;1&quot;:0},&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;6&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;7&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;8&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;9&quot;:2,&quot;10&quot;:0,&quot;11&quot;:4,&quot;12&quot;:1,&quot;16&quot;:14,&quot;17&quot;:1}">پیانو را بارتولومئو کریستافوری در حدود سال هزار و هفتصد میلادی در ایتالیا اختراع کرد. قبل از اختراع پیانو٬ از ساز قدیمی&zwnj;تری به نام هارپسیکورد استفاده می&zwnj;شده است. پیانوهای اولیه ظاهر و صدایی شبیه به هارپسیکورد داشته&zwnj;اند. درواقع مخترع پیانو خود یک سازنده&zwnj;ی هارپسیکورد بود که در تلاش برای ارتقای مکانیسم هارپسیکورد بود تا این ساز قادر به تولید صدا با شدت&zwnj;های گوناگون باشد. اما در نهایت با مورد استقبال قرار گرفتن هارپسیکورد جدید٬ این ارتقا منجر به ایجاد ساز جدیدی شد که پیانو فورته نام داشت. پیانو فورته به مرور زمان به شکل پیانوی مدرن امروزی درآمد. در سال&zwnj;های هزار و هفتصد و نود تا هزار و هشتصد و شصت٬ در دوره ی موتسارتی پیانو تغییرات فراوانی کرد و به شکل مدرن امروزی در&zwnj;آمد.</span></p><p>&nbsp;</p>

پیانو

آرش صانعی

<h3>ساختمان کنترباس</h3><p>کنترباس در ساخت و مصالح بسیار شبیه ویلن است. کنترباس از بخش&zwnj;های مختلفی چون جعبه&zwnj;ی طنینی(کاسه&zwnj;ی رزونانس)٬ دسته٬ خرک٬ گوشی&zwnj;ها٬ پل٬ باس بار٬ گریف٬ سیم&zwnj;گیر٬ سیم&zwnj;ها و شیطانک و میله&zwnj;ی آهنین پایین ساز(اند پین) ساخته&zwnj;شده&zwnj;است.جعبه&zwnj;ی طنینی که جعبه&zwnj;یی چوبی و توخالی است شامل &nbsp;صفحه&zwnj;ی رویی ساز٬ صفحه&zwnj;ی زیرین ساز و دو کلاف کناری ساز می&zwnj;شود. بر روی این جعبه دو حفره&zwnj;ی بزرگ به شکل حرف اف انگلیسی کنده شده است تا صدای ساز از آن&zwnj;ها خارج شود.چهار سیم ساز به گوشی&zwnj;های بالای ساز متصل می&zwnj;شوند٬ از روی گریف ساز می&zwnj;گذرند٬ بر روی خرک سوار می&zwnj;شوند و در نهایت به سیم&zwnj;گیر پایین ساز متصل می&zwnj;شوند. نام چهار سیم کنترباس سل٬ ر٬ لا و می هستند. آرشه&zwnj;ی ساز کنترباس تکه چوبی است به طول ۷۵ سانتی&zwnj;متر طول دارد و رشته&zwnj;ای از موهای دم اسب در طول آن کشیده&zwnj;شده و به دو سر آرشه متصل می&zwnj;شود.</p><h3>نوازندگی و اجرا کنترباس</h3><p>به دلیل گستره&zwnj;ی صدایی بمی که کنترباس دارد٬ نت&zwnj;های آن را در کلید فا می&zwnj;نویسند و یک اکتاو پایین&zwnj;تر از آن&zwnj;چه که نوشته شده می&zwnj;نوازند. در مقایسه با سازهای دیگر خانواده&zwnj;ی ویلن٬ دو تفاوت جزیی در ساختار کنترباس وجود دارد. شانه&zwnj;های این ساز شیب&zwnj;دار هستند و نه خمیده٬ و به دلیل ضحامت سیم&zwnj;ها برای کوک کردن ساز٬ از گوشی&zwnj;های چرخ&zwnj;دنده&zwnj;دار استفاده می&zwnj;شود. یک کنترباس تنها٬ به رغم اندازه&zwnj;ی نسبتا بزرگش٬ صدای نسبتا کمی دارد. از نوازندگان مشهور ساز کنترباس می&zwnj;توان به زوبین مهتا و هری باباسین نام برد. هم&zwnj;چنین از قطعات مشهوری که برای ساز کنترباس نوشته شده است می&zwnj;توان به کنسرتو برای کنترباس و ارکستر اثر جیووانی بوتسینی اشاره کرد.</p><h3>تاریخچه کنترباس</h3><p>کنترباس تنها ساز مدرن خانواده&zwnj;ي ویولا داگامبا است که اصلیتی اروپایی دارد و در قرن پانزدهم میلادی پدید آمده است. تا قبل از قرن بیستم میلادی٬ بیش&zwnj;تر کنترباس&zwnj;ها تنها سه سیم داشتند در مقابل دیگر سازهای خانواده&zwnj;ی ویولا داگامبا که پنج یا شش سیم داشته&zwnj;اند. این که کنترباس مدرن دقیقا تکامل یافته&zwnj;ی چه سازی است٬ هم&zwnj;چنان جای مناقشه است. برخی آن را از خانواده&zwnj;ی ویلن باس می&zwnj;دانند و برخی دیگر آن را از خانواده&zwnj;ی ویلا داگامبا می&zwnj;دانند.</p>

کنترباس

نهال سجادی

<h3>ساختمان سه&zwnj;تار</h3><p>سه تار از قسمت های مختلفی تشکیل شده است. کاسه، گلابی شکل و از جنس چوب است و روی دهانه ی آن، صفحه ی چوبی قرار دارد. کاسه را گاه یک تکه و گاه از ترک های به هم متصل شده ی چوبی می سازند و به منظور زیبایی گاه با طرح هایی با صدف یا استخوان بر روی آن نصب می کنند. صفحه ی روی سه تار از جنس چوب است و معمولا سوراخ های کوچکی روی آن ایجاد می شود که برای خروج صدا مؤثر است. خرک از جنس چوب است و سطح زیرین مسطح آن بر روی صفحه قرار می گیرد. روی خرک شیارهای کم عمقی ایجاد می شود که سیم ها از روی آن عبور می کنند. دسته ی سه تار در مقایسه با کاسه ی آن باریک تر است و به صورت لوله ای توپر به از چوب ساخته می شود. روی دسته (که انگشت گذاری می شود) مسطح و پشت آن نیم دایره است و دستان ها در طول دسته بسته می شوند. دسته ی سه تار از یک طرف به کاسه و از طرف به سرپنجه متصل است. &nbsp;سرپنجه در ابتدای طول دسته و از جنس چوب است که چهار عدد گوشی، دو به دو در طرفین آن قرار گرفته اند. گاه داخل سرپنجه را به طرف بیرون خالی می کنند و سیم های تار بسته می شوند. گوشی ها از جنس چوب به صورت میخ سر پهن ساخته می شوند. انتهای گوشی که باریک تر است در قسمت توپر چوب سرپنجه فرو می رود و قسمت پهن گوشی که برای کوک کردن ساز با دست چپ استفاده می شود. دستان بندی سه تار درست مانند تار، و جنس دستان ها از زه یا نخ نایلون است. سه تار نیز معمولا بیست و هشت دستان دارد که در گروه های چهارتایی و سه تایی بسته می شوند.</p><h3>نوازندگی و اجرا سه&zwnj;تار</h3><p>نوازندگان سه&zwnj;تار برای اجرای آن، در دو حالت نشسته روی زمین (چهارزانو) یا روی صندلی بدون دسته، کاسهٔ ساز را به صورت مورب و بین انتهای ران و سمت راست شکم قرار می&zwnj;دهند، به طوری که صفحۀ ساز بر زمین عمود باشد. هر دو دست راست و چپ به صورت مشت نیمه باز روی ساز قرار می&zwnj;گیرند. سر انگشتان دست چپ روی پرده&zwnj;های (دستان&zwnj;های) دستهٔ سه&zwnj;تار حرکت می&zwnj;کنند و با قرار دادن سیم در پشت پرده مورد نظر طول آزاد سیم را کوتاه یا بلند می&zwnj;کنند. انگشت گذاری دست چپ در قالب ده دستان&zwnj;ها انجام می&zwnj;گیرد که هر دستان شامل سه پرده روی سیم&zwnj;های اول، دوم و سوم است. دست راست روی صفحه ساز قرار میگیرد و ناخن انگشت اشارهٔ دست راست سیم&zwnj;ها را به کمک ضربه زدن به ارتعاش در می&zwnj;اورد. برای نوازندگی سه تار از انگشتان اشاره، میانی، حلقه و در بعضی موارد انگشت کوچک دست چپ استفاده می&zwnj;شوند. همچنین استفاده از انگشت شست برای پرده&zwnj;گیری روی سیم بم نیز کاربرد دارد. از نوازندگان به نام سه تار می توان از میرزا عبدالله، درویش خان، ابوالحسن صبا،جلال ذوالفنون،حسین علیزاده، داریوش طلایی، داریوش پیرنیاکان،مسعود شعاری و کیهان کلهر نام برد.</p><h3>تاریخچه سه&zwnj;تار</h3><p>سه&zwnj;تار از خانوادهٔ تنبور است اما امروزه از نگاه روش نواختن و شکل دسته و تکنیک&zwnj;ها بسیار به تار نزدیک است. سه&zwnj;تار در گذشته سه سیم (تار) داشته و اکنون چهار سیم دارد که سیم سوم و چهارم آن نزدیک به هم قرار دارند و هم&zwnj;زمان نواخته می&zwnj;شوند و مجموعهٔ آن دو را معمولاً سیم &laquo;بم&raquo; می&zwnj;نامند. با گذشت زمان کسانی چون ابونصر فارابی، ابوعلی سینا، صفی الدین ارموی و از متأخران ابوالحسن خان صبا لزوم افزایش یک سیم دیگر به این ساز را درک کرده و سه&zwnj;تارهای امروزی دارای چهار سیم هستند. این سیم از نظر تاریخی چهارمین سیمی&zwnj;است که روی ساز قرار گرفته، ولی در ترتیب قرارگیری سیم&zwnj;ها از پایین به بالا سیم سوم است. سیم سوم سه تار به سیم مشتاق معروف است و به روایتی از ابوالحسن صبا این سیم را نخستین بار درویشی به نام مشتاق علی شاه به این ساز افزوده&zwnj;است. صدای این ساز برای نخستین بار در سال ۱۳۰۶ با اجرای پروانه ضبط شد.</p>

سه‌تار

هادی آذرپیرا

سه تار

<h3>ساختمان تار</h3><p>تار از قسمت های مختلفی تشکیل می شود. کاسه ی طنینی از چوب یک تکه در دو حجم توخالی-یکی بزرگ تر و دیگری کوچک تر- &nbsp;تشکیل شده است. قسمت بزرگ تر را کاسه و قسمت کوچک تررا نقاره می گویند. بر روی دهانه های باز و نقاره پوست می کشند و خرک بر روی پوست کاسه قرار می گیرد. پوست تار از قسمت نازک پوست چهارپایانی پون بز و بره انتخاب می شوند. خرک معمولا از جنس استخوان است که با دو پایه ی کوچک روی کاسه قرار می گیرد و سیم ها هر یک جداگانه از درون شیارهای کم عمق روی سطح خرک رد می شوند. دسته ی تار از چوب های سخت، مانند گردو یا توت، به صورت لوله ای توپر ساخته می شود که از طرف جلو صاف برش خورده و از طرف پشت نیم دایره است و دستان ها با فواصل معین، روی آن بسته می شوند. دسته ی تار از یک طرف به نقاره و از طرف دیگر به سرپنجه ی تار متصل است. سرپنجه یا جعبه ی کوک (جعبه ی گوشی ها) جعبه یی کوچک و توخالی است که در ابتدای سردسته قرار گرفته و به تعداد سیم های تار، شش گوشی روی آن قرار دارد. تار شش گوشی از جنس چوب، به تعداد سیم های ساز دارد که به صورت میخ درشت سرپهن ساخته می شوند. قسمتی که به هنگام کوک استفاده می شود پهن تر است و قسمتی که یک سر سیم به دور آن پیچیده شده باریک تر است. امروزه به طور معمول بیست و هشت دستان بر روی دسته ی تار بسته می شود که جنس آن ها از زه (روده ی تابیده ی چهارپایان) یا نخ نایلون است. محل دستان بر روی دسته ثابت نیست و در دستگاه های مختلف، بعضی دستان ها تا حدی حرکت داده می شوند.</p><h3><br>نوازندگی و اجرا تار</h3><p>نوازنده ی تار ایرانی در حالت نشسته تار را به صورت افقی روی ران پای خود قرار می دهد، به طوری که دسته ی تار طرف چپ و کاسه ی طنینی طرف راست نوازنده قرار می گیرد. نوازنده سرانگشت های دست چپ را روی دستان هایی که در طول دسته ی تار بسته شده اند حرکت می دهد و با مضرابی که در دست راست دارد به سیم ها زخمه می زند. نت نویسی تار در کلید سل انجام می شود. از نوازندگان تار بنام می توان از میرزاعبدالله، علینقی وزیری،محمدرضا لطفی،هوشنگ ظریف،حسین علیزاده،داریوش طلایی، مجید درخشانی و ... نام برد.</p><h3>تاریخچه تار</h3><p>تار در لغت ایرانی به معنی زه، سیم و از لحاظ سازشناسی از گروه سازهای زهی مضرابی است.بنابر روایتی تار از زمان فارابی (حدود سال ۲۶۰ هجری &ndash; سال ۳۳۹ هجری) موسیقی دان معروف ایرانی وجود داشته و بعد از وی توسط صفی الدین ارموی و دیگران به سمت کمال پیش رفته&zwnj;است. بر این اساس نمونه سلف تار مربوط به عهد صفوی (سال ۱۰۸۰ هجری) است. دو تصویر که یکی در سال ۱۷۷۵ میلادی و دیگری در سال ۱۷۹۰ میلادی در شیراز از تار نقاشی شده&zwnj;است نشان می&zwnj;دهد نواختن این ساز در دورهٔ زندیه در شیراز متداول و مرسوم بوده&zwnj;است. با این همه، نام نوازندهٔ مشخصی از این ساز در منابع دورهٔ زندیه دیده نمی&zwnj;شود و از این&zwnj;رو، احتمالاً این ساز در آن دوره نام دیگری داشته&zwnj;است. سازِ تار با شمایل و مشخصات کنونی (کاسه و نقاره شبیه به دل روبروی هم، با دسته&zwnj;ای متصل دارای ۶ سیم) از زمان قاجار دیده شده&zwnj;است. مرتضی حنانه (استاد موسیقی ایرانی) در کتاب گامه ای گمشده، تار را ساز ملی ایرانیان می&zwnj;داند. روح&zwnj;الله خالقی (استاد موسیقی ایرانی) در کتاب سرگذشت موسیقی می&zwnj;گوید: ساز (تار) به همراه نام سازهایی دیگر در شعر فرخی سیستانی شاعر ایرانی (۳۷۰&ndash;۴۲۹) ذکر شده&zwnj;است (هر روز یکی دولت و هر روز یکی غژ * هر روز یکی نزهت و هر روز یکی تار). ساز تار ساخته و پرداخته ذوق ایرانی است (منحنی و قوس&zwnj;هایی که در ساخت تار دیده می&zwnj;شود در خوشنویسی و نقاشی و مینیاتور و معماری ایرانی جاری و ساری است) و طی سال های متمادی کامل و کامل تر گشته&zwnj;است.آخرین اصلاحات توسط درویش خان استاد موسیقی ایرانی(۱۲۵۱تهران_۲ آذر ۱۳۰۵تهران)&nbsp; با افزودن سیم ششم جهت تکمیل و وسعت دامنه صوتی تار انجام پذیرفته&zwnj;است. تار دارای ۲۸ پرده است (یعنی کمتر از سه اکتاو). آخرین الگوی منحصربه&zwnj;فرد ساخت تار نیز متعلق به سازگر مشهور ایرانی استاد یحیی دوم (۱۲۵۴&ndash;۱۳۱۰ه&zwj;.ش) می&zwnj;باشد چه به لحاظ شاخص فنی و چه از لحاظ ذوقی همچنان که گره چوب را به شکل متقارن روی کاسه تار (در اصطلاح چهار گل) طراحی می&zwnj;نموده&zwnj;است. جنس چوب کاسه تار از درخت توت، دسته آن گردو می&zwnj;باشد.</p>

تار

دوره پیانو آنلاین با استاد توحید فروزان

توحید فروزان

پیانو آنلاین

دوره فلوت ریکوردر کودکان آنلاین با استاد آیدا رازمند

<h3>ساختمان ریکوردر</h3><p>ریکوردر را در قدیم از چوب سخت و شاخ می&zwnj;ساختند و حتی گاهی برای آن کلیدهای فلزی می&zwnj;گذاشتند. امروزه ریکوردر از سرو قرمز ساخته می&zwnj;شود که مقاومت در برابر پوسیدگی، توانایی جذب آب و &nbsp;انبساط کم در هنگام خیس شدن انتخاب می&zwnj;شوند.</p><h3>نوازندگی و اجرا ریکوردر</h3><p>ساز ریکوردر را به صورت عمودی جلوی دهان می&zwnj;گیرند و در دهانه&zwnj;ی بالای ساز می&zwnj;دمند. ریکوردر یک سوراخ در پشت لوله ی ساز دارد که مختص انگشت شست دست چپ است. سه سوراخ بالایی ساز را با انگشتان دست چپ و چهار سوراخ پایینی ساز را با دست راست می&zwnj;پوشانند. ریگوردر را معمولا ایستاده می نوازند.&nbsp;</p><h3>تاریخچه ریکوردر</h3><p>قدیمی ترین فلوت های لوله&zwnj;ای موجود مربوط به دوران نوسنگی است. آنها تقریباً در هر سنت موسیقی در سراسر جهان یافت می شوند. ریکوردرها &nbsp;از سایر فلوت&zwnj;های لوله&zwnj;ای عمدتاً با سوراخ انگشت شست، که به&zwnj;عنوان دریچه اکتاوینگ استفاده می&zwnj;شود و وجود هفت سوراخ انگشت متمایز می&zwnj;شوند، اگرچه طبقه&zwnj;بندی سازهای اولیه بحث&zwnj;برانگیز بوده است.به دلیل فقدان سوابق بازمانده از آن زمان، &nbsp;عملکرد ریکوردر در اولین تاریخ خود به خوبی مستند نشده است.دانش کنونی ما از ساختار ریکوردر در قرون وسطی بر اساس تعداد کمی از سازهای حفظ شده و آثار هنری یا شمایل نگاری از آن دوره است. از قبل از سال ۱۵۰۰ هیچ موسیقی نگاشته شده&zwnj;یی برای ریکوردر باقی نمانده است. گروه&zwnj;هایی از دستگاه&zwnj;هایدیکوردر ها یا فرشته&zwnj;های نوازنده&zwnj;ی ریکوردر در حال نواختن، به&zwnj;ویژه سه&zwnj;گانه، در نقاشی&zwnj;های قرن پانزدهم به تصویر کشیده شده&zwnj;اند که نشان می&zwnj;دهد ریکوردر در این پیکربندی&zwnj;ها و همچنین با سازهای دیگر استفاده شده است. برخی از اولین موسیقی ها باید رپرتوار آوازی بوده باشند.</p>

فلوت ریکوردر

آیدا رازمند

فلوت ریکوردر کودکان آنلاین

دوره آکاردئون آنلاین با استاد آرشا عباسی

آکاردئون آنلاین

دوره صدابرداری آنلاین با استاد توحید فروزان

<p>در حقیقت بدعت و تناسب و زیبایی ملودی، عامل اساسی آهنگساری به شمار می رود و به همین دلیل می توان گفت که موسیقی واقعی بدون وجود ملودی در آن هیچ گونه ارزشی ندارد، ولی ناگفته نماند که در کنار عمیق ترین احساساتی که &nbsp;در در ملودی یک آهنگساز موجود است و به وسیله ی نوازنده های توانا به شنونده القا می شود نوعی هوش و فراست ریاضی نیز وجود دارد که اسکلت موسیقی را شکل می بخشد و به وسیله ی عوامل دیگری مانند هارمونی &nbsp;و کنترپوان و سازبندی و فرم، ساختمان آن را تکامل می دهد.</p><p><br>اهداف &nbsp; &nbsp;<br>دو عامل آفرینش و ساختمان را که اولی ذهنی و دومی عینی است، می توان به ترتیب ابداع و تکنیک نامید. عامل ابداع یعنی به وجود آورنده ی آثار تازه و بدیع، فرآیندی درونی و در نتیجه اسرارآمیز که هیچ گونه فرمول و قانونی در آن راه ندارد و کسی که در او جرقه ای از این موهبت موجود نباشد نمی تواند چیزی بیافریند. ولی در عین حال این جرقه در صورت وجودی، به شرطی دوام پیدامی کند که نوآموز خستگی ناپذیر با تداوم کوشش خود در راه آموزش فنون مختلف این هنر،آتش آن را همیشه شعله ور نگاه دارد. در این مورد دقت و مطالعه و پشتکار و تجربه تنها وسیله&zwnj;هایی هستند که موفقیت یک نوآموز با استعداد را تضمین می کنند<br>و او را به یک آهنگ ساز بی بدیل و با ارزش بدل می سازند.&nbsp;</p><p><br>گروه سنی: آهنگ سازی علمی است که همه ی هنرجویان و موسیقی دانان می توانند با گزراندن دوره های آموزشی آن را فرابگیرند.&nbsp;<br>پیش نیاز: تئوری موسیقی + سلفژ + هارمونی + کنترپوان + سازشناسی + فرم + ارکستراسیون + تسلط به پیانو</p>

دوره ی آهنگسازی

صدابرداری آنلاین

<h3>ساختمان تنبک</h3><p>ساختمان تنبک از بخش های مختلفی تشکیل می شود. دهانه ی بزرگ که روی آن پوست کشیده می شود. این دهانه ی بزرگ باید یک دایره ی کامل باشد تا صدا در تمام نقاط کناره یکسان باشد.تنه به قسمت حجیم تر تنبک گفته می شود و تا حدی محدب است و در عرض آن شیار (عاج) هیی ایجاد می شود که از لغزیدن تنبک هنگام نواختن جلوگیری کند. نفیر یا گلو به قسمت باریک تر تنبک، بین تنه و دهانه ی کوچک می گویند. تراش نفیر از بیرون، استوانه ای شکل و از داخل، مخروطی (شیپوری) است و دهانه ی کوچک تر شیپور به تنه متصل است. دهانهی کوچک در ادامه ی نفیر قرار دارد که در واقع محل خروج صدای حاصل از ارتعاش پوست توسط ضربه های دو دست است و قطر آن در تنبک ارکستر بیست و دو و در تنبک نوازی تک نوازی هجده سانتی متر است.<br>پوست تنبک تکنوازی به علت حجم کوچک تر آن، نازک تر انتخاب می شود و برای تنبک ارکستر از پوست ضخیم تر، کهنه و عمل آمده ی بز یا میش که در تمام نقاط قطر آن کاملا یکسان باشد استفاده می شود. پوست را با چسب یا سریش روی لبه ی بیرونی دهانه ی بزرگ می چسبانند.</p><h3>نوازندگی و اجرا تنبک</h3><p>نت نویسی برای تنبک معمولا روی حامل سه خطی است. به این ترتیب که ناحیه ی مرکزی پوست روی خط اول، ناحیه ی میانی روی خط دوم و ناحیه ی کناری پوست روی روی خط سوم علامت گذاری می شود. در نت نویسی تنبک گاه از حامل هایی با تعداد خطوط متفاوت نیز استفاده می شود. هنگام نوازندگی تنبک را افقی به صورتی که دهانه ی بزرگ تر رو به بیرون باشد روی ران پای چپ می گذارند و با دو دست بر پوست ضربه می زنند. اغلب اندازه ی تنبکی که در ارکستر به کار می رود بزرگ تر و برای تک نوازی کوچک تر است. از نوازندگان معاصر بزرگ این ساز می توان از حسن تهرانی، ناصر فرهنگ فر، نوید افقه، همایون شجریان و ارژنگ شجریان نام برد.</p><h3>تاریخچه تنبک</h3><p>تنبک در موسیقی قدیم از آلات ایقایی (وزنی) بوده و از دسته کاسات یا طاسات محسوب می شود که در طی دوره های مختلف تغییر شکل، فرم و ابعاد و اندازه یافته است. نام این ساز در زمان ساسانیان دمبک بوده است. &nbsp;به نظر برخی موسیقی&zwnj;دان&zwnj;های قدیمی ایران مانند فارابی زادگاه تمبک در مناطق غربی ایران است. از قدمای نوازندگی تمبک می&zwnj;توان از حاجی&zwnj;خان ضرب&zwnj;گیر ، عیسی آقاباشی، رضاقلی&zwnj;خان نوروزی، ابوالحسن صبا و عبدالله دوامی نام برد.</p>

دوره ها

خدمات

شهرآشوب