آموزش

مشاوره

<p>پیانو بالاترین دامنه&zwnj;ی صوتی را در گستره&zwnj;ی صوتی میان همه&zwnj;ی سازهای معمول را داراست. پیانوی مدرن هشتاد و هشت کلاویه&zwnj;ی سیاه و پنجاه و دو کلاویه&zwnj;ی سفید دارد. به همین &nbsp;دلیل نت&zwnj;های این ساز با دو کلید سل و فا و هم&zwnj;چنین در دو خط مجزا که هر کدام مختص یک دست است٬ نوشته می&zwnj;شود. از ساز پیانو می&zwnj;توان در تک&zwnj;نوازی٬ گروه&zwnj;نوازی و هم&zwnj;چنین نوازندگی ارکستر بهره جست.</p><h3>ساختمان پیانو</h3><p><span data-sheets-value="{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:&quot;پیانو از یک جعبه&zwnj;ی چوبی بسیار بزرگی ساخته شده&zwnj;است. درون این جعبه٬ سیم&zwnj;ها٬ چکش&zwnj;ها٬ صفحه&zwnj;ی صدا و خرک&zwnj;ها وجود دارد. با فشردن یک یا چند کلاویه بر روی صفحه&zwnj;ی کلید ساز٬ چکش چوبی کوچکی٬ ضربه&zwnj;ای بر سیم مورد نظر در درون ساختمان چوبی ساز می&zwnj;زند٬ سیم رزونانس&zwnj; می&zwnj;دهد (به حرکت در&zwnj;می&zwnj;آید)٬ سریعا به جای خود برمی&zwnj;گردد تا هم سیم بتواند صدای ممتدی تولید کند و هم&zwnj;چنین صدای سیم&zwnj;های دیگر به طنین در نیایند. این رزونانس سیم&zwnj;ها به وسیله&zwnj;ی یک خرک به صفحه&zwnj;ی صدا منتقل می&zwnj;شود. صفحه&zwnj;ی صدا طنین نت&zwnj;ها را حجیم&zwnj;تر می&zwnj;کند و به گوش شنونده می&zwnj;رساند. پیانو هم&zwnj;چنین در قسمت تحتانی ساز دارای سه پدال است که توسط پاهای نوازنده کنترل می&zwnj;شنوند. این پدال&zwnj;ها برای کم و زیاد کردن حجم صدا و یا برای طولانی&zwnj; کردن طنین صدای نت به کار می&zwnj;روند.&quot;}" data-sheets-userformat="{&quot;2&quot;:25597,&quot;3&quot;:{&quot;1&quot;:0},&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;6&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;7&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;8&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;9&quot;:2,&quot;10&quot;:0,&quot;11&quot;:4,&quot;12&quot;:1,&quot;16&quot;:14,&quot;17&quot;:1}">پیانو از یک جعبه&zwnj;ی چوبی بسیار بزرگی ساخته شده&zwnj;است. درون این جعبه٬ سیم&zwnj;ها٬ چکش&zwnj;ها٬ صفحه&zwnj;ی صدا و خرک&zwnj;ها وجود دارد. با فشردن یک یا چند کلاویه بر روی صفحه&zwnj;ی کلید ساز٬ چکش چوبی کوچکی٬ ضربه&zwnj;ای بر سیم مورد نظر در درون ساختمان چوبی ساز می&zwnj;زند٬ سیم رزونانس&zwnj; می&zwnj;دهد (به حرکت در&zwnj;می&zwnj;آید)٬ سریعا به جای خود برمی&zwnj;گردد تا هم سیم بتواند صدای ممتدی تولید کند و هم&zwnj;چنین صدای سیم&zwnj;های دیگر به طنین در نیایند. این رزونانس سیم&zwnj;ها به وسیله&zwnj;ی یک خرک به صفحه&zwnj;ی صدا منتقل می&zwnj;شود. صفحه&zwnj;ی صدا طنین نت&zwnj;ها را حجیم&zwnj;تر می&zwnj;کند و به گوش شنونده می&zwnj;رساند. پیانو هم&zwnj;چنین در قسمت تحتانی ساز دارای سه پدال است که توسط پاهای نوازنده کنترل می&zwnj;شنوند. این پدال&zwnj;ها برای کم و زیاد کردن حجم صدا و یا برای طولانی&zwnj; کردن طنین صدای نت به کار می&zwnj;روند.</span></p><p>&nbsp;</p><h3><span data-sheets-value="{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:&quot;پیانو از یک جعبه&zwnj;ی چوبی بسیار بزرگی ساخته شده&zwnj;است. درون این جعبه٬ سیم&zwnj;ها٬ چکش&zwnj;ها٬ صفحه&zwnj;ی صدا و خرک&zwnj;ها وجود دارد. با فشردن یک یا چند کلاویه بر روی صفحه&zwnj;ی کلید ساز٬ چکش چوبی کوچکی٬ ضربه&zwnj;ای بر سیم مورد نظر در درون ساختمان چوبی ساز می&zwnj;زند٬ سیم رزونانس&zwnj; می&zwnj;دهد (به حرکت در&zwnj;می&zwnj;آید)٬ سریعا به جای خود برمی&zwnj;گردد تا هم سیم بتواند صدای ممتدی تولید کند و هم&zwnj;چنین صدای سیم&zwnj;های دیگر به طنین در نیایند. این رزونانس سیم&zwnj;ها به وسیله&zwnj;ی یک خرک به صفحه&zwnj;ی صدا منتقل می&zwnj;شود. صفحه&zwnj;ی صدا طنین نت&zwnj;ها را حجیم&zwnj;تر می&zwnj;کند و به گوش شنونده می&zwnj;رساند. پیانو هم&zwnj;چنین در قسمت تحتانی ساز دارای سه پدال است که توسط پاهای نوازنده کنترل می&zwnj;شنوند. این پدال&zwnj;ها برای کم و زیاد کردن حجم صدا و یا برای طولانی&zwnj; کردن طنین صدای نت به کار می&zwnj;روند.&quot;}" data-sheets-userformat="{&quot;2&quot;:25597,&quot;3&quot;:{&quot;1&quot;:0},&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;6&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;7&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;8&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;9&quot;:2,&quot;10&quot;:0,&quot;11&quot;:4,&quot;12&quot;:1,&quot;16&quot;:14,&quot;17&quot;:1}">نوازندگی و اجرا &nbsp;پیانو</span></h3><p><span data-sheets-value="{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:&quot;پیانو از یک جعبه&zwnj;ی چوبی بسیار بزرگی ساخته شده&zwnj;است. درون این جعبه٬ سیم&zwnj;ها٬ چکش&zwnj;ها٬ صفحه&zwnj;ی صدا و خرک&zwnj;ها وجود دارد. با فشردن یک یا چند کلاویه بر روی صفحه&zwnj;ی کلید ساز٬ چکش چوبی کوچکی٬ ضربه&zwnj;ای بر سیم مورد نظر در درون ساختمان چوبی ساز می&zwnj;زند٬ سیم رزونانس&zwnj; می&zwnj;دهد (به حرکت در&zwnj;می&zwnj;آید)٬ سریعا به جای خود برمی&zwnj;گردد تا هم سیم بتواند صدای ممتدی تولید کند و هم&zwnj;چنین صدای سیم&zwnj;های دیگر به طنین در نیایند. این رزونانس سیم&zwnj;ها به وسیله&zwnj;ی یک خرک به صفحه&zwnj;ی صدا منتقل می&zwnj;شود. صفحه&zwnj;ی صدا طنین نت&zwnj;ها را حجیم&zwnj;تر می&zwnj;کند و به گوش شنونده می&zwnj;رساند. پیانو هم&zwnj;چنین در قسمت تحتانی ساز دارای سه پدال است که توسط پاهای نوازنده کنترل می&zwnj;شنوند. این پدال&zwnj;ها برای کم و زیاد کردن حجم صدا و یا برای طولانی&zwnj; کردن طنین صدای نت به کار می&zwnj;روند.&quot;}" data-sheets-userformat="{&quot;2&quot;:25597,&quot;3&quot;:{&quot;1&quot;:0},&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;6&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;7&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;8&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;9&quot;:2,&quot;10&quot;:0,&quot;11&quot;:4,&quot;12&quot;:1,&quot;16&quot;:14,&quot;17&quot;:1}">پیاتو گستره&zwnj;ی بسیار وسیع صدایی دارد. به همین دلیل نت&zwnj;های این ساز در در خط حامل مجزا نوشته می&zwnj;شود. خط بالا که معمولا با کلید سل نوشته می&zwnj;شود٬ متعلق به دست راست نوازنده و خط پایین که معمولا با کلید فا&nbsp;متعلق به دست چپ نوازنده است &nbsp;این ساز انواع و اندازه&zwnj;های مختلف دارد. آن&zwnj;چه در اصطلاح به آن پیانوی گرند می&zwnj;گویند٬ معمولا بیش از دو متر طول دارد و دارای در بزرگی است که هنگام نوازندگی برای هرچه بهتر شدن صدای پیانو٬ آن را نیمه باز می&zwnj;گذارند. انواع اصلی دیگر پیانو با نام&zwnj;های پیانو دیواری٬ پیانوی الکتریک٬ پیانوی چهارگوش و پیانوی اسپینت هست البته این دو نوع آخرمنسوخ شده&zwnj;اند.از مشهورترین آثار پیانو می&zwnj;توان به کنسرتو برای پیانو و ارکستر اثر پیتر ایلیچ چایکوفسکی و کنسرتو برای پیانو و ارکستر اثر سرگئی راخمانینف اشاره کرد. هم&zwnj;چنین قطعات تک&zwnj;نوازی مهمی نیز برای پیانو نوشته&zwnj;شده&zwnj;اند که می&zwnj;توان از میان آن&zwnj;ها با آثار فرانتس لیست و فردریک شوپن اشاره کرد. از مشهورترین نوازندگان پیانو می&zwnj;توان از ولادیمیر هوروویتس٬ ماریا آرگریج٬ دنیل برنبویم و گلن گولد یاد کرد</span></p><h3><span data-sheets-value="{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:&quot;پیانو از یک جعبه&zwnj;ی چوبی بسیار بزرگی ساخته شده&zwnj;است. درون این جعبه٬ سیم&zwnj;ها٬ چکش&zwnj;ها٬ صفحه&zwnj;ی صدا و خرک&zwnj;ها وجود دارد. با فشردن یک یا چند کلاویه بر روی صفحه&zwnj;ی کلید ساز٬ چکش چوبی کوچکی٬ ضربه&zwnj;ای بر سیم مورد نظر در درون ساختمان چوبی ساز می&zwnj;زند٬ سیم رزونانس&zwnj; می&zwnj;دهد (به حرکت در&zwnj;می&zwnj;آید)٬ سریعا به جای خود برمی&zwnj;گردد تا هم سیم بتواند صدای ممتدی تولید کند و هم&zwnj;چنین صدای سیم&zwnj;های دیگر به طنین در نیایند. این رزونانس سیم&zwnj;ها به وسیله&zwnj;ی یک خرک به صفحه&zwnj;ی صدا منتقل می&zwnj;شود. صفحه&zwnj;ی صدا طنین نت&zwnj;ها را حجیم&zwnj;تر می&zwnj;کند و به گوش شنونده می&zwnj;رساند. پیانو هم&zwnj;چنین در قسمت تحتانی ساز دارای سه پدال است که توسط پاهای نوازنده کنترل می&zwnj;شنوند. این پدال&zwnj;ها برای کم و زیاد کردن حجم صدا و یا برای طولانی&zwnj; کردن طنین صدای نت به کار می&zwnj;روند.&quot;}" data-sheets-userformat="{&quot;2&quot;:25597,&quot;3&quot;:{&quot;1&quot;:0},&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;6&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;7&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;8&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;9&quot;:2,&quot;10&quot;:0,&quot;11&quot;:4,&quot;12&quot;:1,&quot;16&quot;:14,&quot;17&quot;:1}">تاریخچه پیانو</span></h3><p><span data-sheets-value="{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:&quot;پیانو از یک جعبه&zwnj;ی چوبی بسیار بزرگی ساخته شده&zwnj;است. درون این جعبه٬ سیم&zwnj;ها٬ چکش&zwnj;ها٬ صفحه&zwnj;ی صدا و خرک&zwnj;ها وجود دارد. با فشردن یک یا چند کلاویه بر روی صفحه&zwnj;ی کلید ساز٬ چکش چوبی کوچکی٬ ضربه&zwnj;ای بر سیم مورد نظر در درون ساختمان چوبی ساز می&zwnj;زند٬ سیم رزونانس&zwnj; می&zwnj;دهد (به حرکت در&zwnj;می&zwnj;آید)٬ سریعا به جای خود برمی&zwnj;گردد تا هم سیم بتواند صدای ممتدی تولید کند و هم&zwnj;چنین صدای سیم&zwnj;های دیگر به طنین در نیایند. این رزونانس سیم&zwnj;ها به وسیله&zwnj;ی یک خرک به صفحه&zwnj;ی صدا منتقل می&zwnj;شود. صفحه&zwnj;ی صدا طنین نت&zwnj;ها را حجیم&zwnj;تر می&zwnj;کند و به گوش شنونده می&zwnj;رساند. پیانو هم&zwnj;چنین در قسمت تحتانی ساز دارای سه پدال است که توسط پاهای نوازنده کنترل می&zwnj;شنوند. این پدال&zwnj;ها برای کم و زیاد کردن حجم صدا و یا برای طولانی&zwnj; کردن طنین صدای نت به کار می&zwnj;روند.&quot;}" data-sheets-userformat="{&quot;2&quot;:25597,&quot;3&quot;:{&quot;1&quot;:0},&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;6&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;7&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;8&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;9&quot;:2,&quot;10&quot;:0,&quot;11&quot;:4,&quot;12&quot;:1,&quot;16&quot;:14,&quot;17&quot;:1}">پیانو را بارتولومئو کریستافوری در حدود سال هزار و هفتصد میلادی در ایتالیا اختراع کرد. قبل از اختراع پیانو٬ از ساز قدیمی&zwnj;تری به نام هارپسیکورد استفاده می&zwnj;شده است. پیانوهای اولیه ظاهر و صدایی شبیه به هارپسیکورد داشته&zwnj;اند. درواقع مخترع پیانو خود یک سازنده&zwnj;ی هارپسیکورد بود که در تلاش برای ارتقای مکانیسم هارپسیکورد بود تا این ساز قادر به تولید صدا با شدت&zwnj;های گوناگون باشد. اما در نهایت با مورد استقبال قرار گرفتن هارپسیکورد جدید٬ این ارتقا منجر به ایجاد ساز جدیدی شد که پیانو فورته نام داشت. پیانو فورته به مرور زمان به شکل پیانوی مدرن امروزی درآمد. در سال&zwnj;های هزار و هفتصد و نود تا هزار و هشتصد و شصت٬ در دوره ی موتسارتی پیانو تغییرات فراوانی کرد و به شکل مدرن امروزی در&zwnj;آمد.</span></p><p>&nbsp;</p>

پیانو

توحید فروزان

<h3>ساختمان کمانچه</h3><p>کمانچه از قسمت های مختلفی ساخته شده است. کاسه ی طنینی تقریبا کره ای شکل و توخالی است و در سطح بالای آن دهانه ای باز وجود دارد که بر آن پوست کشیده می شود و خرک روی پوست قرار می گیرد. سطح بیرونی کاسه اغلب با قطعاتی از صدف یا استخوان تزیین می شود. در ساخت بعضی کمانچه های محلی، پشت کاسه نیز باز است که صدادهی قوی تری دارد. پوست دهانه از قسمت نازک پوست عمل آمده ی چهارپایان، از جمله آهو، بز و بره انتخاب می شود. خرک کمانچه از جنس چوب و گاهی استخوان است و با دو پایه ی کوچک خود روی پوست کاسه قرار می گیرد. خرک را کمی کج قرار می دهند. روی خرک شیارهای کم عمقی وجود دارند که فاصله ی سیم ها را نسبت به هم ثابت نگه می دارند. دسته ی کمانچه مانند لوله ای توپر از چوب است که به حالت مخروط وارونه ساخته می شود، یعنی قطر آن در محل اتصال به کاسه باریک تر می شود. دسته که فاقد دستان بندی است از یک طرف به کاسه و از طرف دیگر به سرپنجه ختم می شود. سرپنجه در ابتدای طول دسته و از جنس چوب است که سطح رویی آن توخالی است و چهارگوشی، دو به دو در طرفین آن قرار دارند. در قسمت بالای سرپنجه زایده ای به نام صراحی قرار دارد که به طول ساز می افزاید. &nbsp;کمانچه چهار عدد گوشی به تعداد سیم های ساز و به صورت میخ سر پهن از جنس چوب دارد که دو به دو در طرفین سرپنجه قرار گرفته اند. قسمت پهن گوشی در دست نوازنده برای کوک کردن ساز به چپ و راست گزدانده می شود، بیرون سرپنجه است. قسمت باریک و انتهای آن داخل فضای خالی سرپنجه است و یک سر سیم دور آن پیچیده می شود. سیم گیر قطعه ای است کوچک از چوب یا فلز که در انتهای بدنه ی کاسه نصب و گره ی یک سر سیم ها به آن نصب است. پایه، میله ای است باریک و فلزی متحرک به طول ده سانتی متر که هنگام نوازندگی یک سر آن با پیچ به ته کاسه بسته می شود و انتهای آن که زایده ای پهن دارد دوی پا یا زمین قرار می گیرد. کمانچه دارای چهار سیم فلزی با ضخامت های متفاوت است.&nbsp;</p><h3>نوازندگی و اجرا کمانچه</h3><p>کمانچه را در حالت نشسته می نوازند، به این صورت که ساز به طور عمودی در دست چپ نوازنده قرار می گیرد و انگشت های دست چپ در طول دسته حرکت می کنند و آرشه (کمانه) با دست راست به صورت افقی، در حرکات رفت و برگشتی بر سیم ها کشیده می شود. کمانچه پایه یی به شکل میله ی فلزی دارد که زایده ی پهن انتهای آن روی پا یا روی زمین قرار می گیرد. وسعت معمول صدای کمانچه نزدیک به سه اکتاو است و در کلید سل نوشته می شود و به علت وجود کوک های مختلف، تمام فواصل موسیقی ملی در این ساز قابل اجرا هستند. &nbsp;ابوالحسن صبا، علی اصغر بهاری، اردشیر کامکار، کیهان کلهر و شروین مهاجر از مشورترین نوازنده های این ساز می باشند.</p><h3>تاریخچه کمانچه</h3><p>نخستین نشانه&zwnj;های تاریخی دربارهٔ کمانچه در کتاب موسیقی الکبیر اثر ابونصر فارابی در سده چهارم هجری دیده شده&zwnj;است.او در این کتاب از کمانچه با نام عربی آن، رباب یاد می&zwnj;کند. کمانچه در دوران صفویه و قاجاریه جزو سازهای اصلی موسیقی ایران بوده&zwnj;است. نخستین صدای ضبط&zwnj; شده کمانچه به اوایل قرن بیستم میلادی بر می&zwnj;گردد.ساز کمانچه به همت سازمان میراث فرهنگی در آذر ماه ۱۳۹۶ به ثبت جهانی در سازمان یونسکو رسید.</p>

کمانچه

سارا کریمی

<p><span data-sheets-value="{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:&quot;گیتار یک ساز زهی ضحمه&zwnj;ای است. از ساز گیتار می&zwnj;توان برای تک نوازی، هم&zwnj;نوازی٬ گروه&zwnj;نواری و نواندگی ارکستر بهره جست. هم&zwnj;چنین گیتار می&zwnj;تواند در انواع موسیقی مانند کلاسیک٬ پاپ٬ فلامنکو٬ جز٬ راک و بلوز نقش به سزایی داشته باشد.&quot;}" data-sheets-userformat="{&quot;2&quot;:25597,&quot;3&quot;:{&quot;1&quot;:0},&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;6&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;7&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;8&quot;:{&quot;1&quot;:[{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0,&quot;5&quot;:{&quot;1&quot;:2,&quot;2&quot;:0}},{&quot;1&quot;:0,&quot;2&quot;:0,&quot;3&quot;:3},{&quot;1&quot;:1,&quot;2&quot;:0,&quot;4&quot;:1}]},&quot;9&quot;:2,&quot;10&quot;:0,&quot;11&quot;:4,&quot;12&quot;:3,&quot;16&quot;:14,&quot;17&quot;:1}">گیتار یک ساز زهی ضحمه&zwnj;ای است. از ساز گیتار می&zwnj;توان برای تک نوازی، هم&zwnj;نوازی٬ گروه&zwnj;نواری و نواندگی ارکستر بهره جست. هم&zwnj;چنین گیتار می&zwnj;تواند در انواع موسیقی مانند کلاسیک٬ پاپ٬ فلامنکو٬ جز٬ راک و بلوز نقش به سزایی داشته باشد.</span></p><p>&nbsp;</p><h3>ساختمان گیتار&nbsp;</h3><p>گیتار کلاسیک امروزی از شش تار و بدنه توخالی چوبی (تخته آوای سرو) ساخته می&zwnj;گردد. صفحه صدای این نوع گیتار معمولاً از چوب cedar یا spruce ساخته می&zwnj;شود که نوع cedar آن با صدای ظریف تر ، گرم&zwnj;تری می&zwnj;باشد اما بلندی صدای کمتری دارد. چوب پشت و بغل&zwnj;های گیتار که باید با چوب نسبتاً سخت تری ساخته شود تا استحکام زیادی داشته باشد که عموماً از چوب rosewood یا چوب&zwnj;های دیگر که به استحکام بالایی داشته باشد استفاده می&zwnj;شود. صفحه انگشت گذاری نیز معمولاً از چوب ماهون یا rosewood استفاده می&zwnj;شود.</p><p><strong>بخش&zwnj;های بنیادی گیتار بدین شرح است:</strong><br>headstock: سردسته<br>nut: خرک<br>Machine heads: گوشی<br>Frets: پرده<br>Neck: گردن<br>Heel: پاشنه<br>Body: بدنه<br>Bridge: پل<br>Bottom deck: عرشه پایین<br>Sound board: تخته آوا (بدنه)<br>Body sides: پهلوی بدنه<br>Sound hole, with rosette inlay: دایره خروج صدا و رزیت<br>Strings: تارها<br>Saddle or Bridge nut: زین<br>Fretboard: تخته پرده</p><h3>نوازندگی گیتار</h3><p>بر روی دسته&zwnj;ی ساز٬ فرت&zwnj;های مختلف کشیده شده&zwnj;اند که محل قرارگیری انگشت&zwnj;ها را مشخص می&zwnj;کنند.گیتار معمولا شش سیم دارد. نوازنده٬ ساز را افقی روی پای خود می&zwnj;گذارد و با ضخمه زدن روی سیم&zwnj;ها با دست راست٬ صدای آن طنین انداز می&zwnj;شود. هم&zwnj;چنان که انگشتان دست چپ بر روی دسته&zwnj;ی ساز حرکت می&zwnj;کنند٬ نت&zwnj;های مختلف ایجاد می&zwnj;شود. صدای سار گیتار یا به شکل آکوستیک از حفره&zwnj;ای که وسط ساز کنده شده است بیرون می&zwnj;آید و یا با آمپلی&zwnj;فایر و دیگر وسایل الکترونیکی تقویت می&zwnj;شود. &nbsp;از قطعات مشهور گیتار می&zwnj;توان به کنسرتو برای گیتار و ارکستر به نام آرانخوئز٬ اثر یوآخین رودریگو اشاده کرد. از مشهورترین و متبحرترین نوازندگان گیتار نیز می&zwnj;توان از پاکو دلوسیا نام برد.<br><br></p><h3>تاریخچه گیتار</h3><p>داستان&zwnj;های متفاوتی در مورد تاریخچه وجود گیتار وجود دارد؛ دسته&zwnj;ای بر این عقیده&zwnj;اند که گیتار از ایران سرچشمه گرفته&zwnj;است و عده&zwnj;ای نیز بر این نظرند که آن از سیتارای یونانی-آشوری که به وسیله رومی&zwnj;ها به اسپانیا آورده شده گرفته شده&zwnj;است. گیتار نتیجه تحول لوت در اروپا است. لوت نیز خود تحول یافته عود و بربط است. در زمان حکومت اسلام در اسپانیا، این ساز توسط زریاب دارابگردی و چند تن از شاگردانش به اندلس برده شد. در آن زمان به گیتار، کیتارا یا قیتارا می&zwnj;گفتند و نام کنونی آن برگرفته از همین نام است. در واقع وجود پسوند تار در نام گیتار می&zwnj;تواند موید این باشد که گیتارسازی ایرانی است. زریاب در ابتدا در اسپانیا شروع به آموزش گیتار کرد و مدرسه موسیقی خود را در زمان عباسیان در آندلس (بخشی از اسپانیا و پرتغال امروزی) بنا کرد.</p><p>جد بزرگ تمام سازهایی که ما به عنوان کوردوفون از آن&zwnj;ها یاد کردیم یک کمان موسیقی است که تنها یک سیم ساده به دو سر آن متصل بوده&zwnj;است که با کشیدن و رها کردن سیم صدایی در کمان ایجاد می&zwnj;شده و این صدا به وسیله یک تقویت&zwnj;کننده صوت که به آن متصل بوده تقویت می&zwnj;شده&zwnj;است. ازآنجاکه این سیم تنها یک صدای ساده ایجاد می&zwnj;کرده برای داشتن چندین صدا ابتدا یک سیم دیگر و سپس چندین سیم به اندازه&zwnj;های کوتاه&zwnj;تر به کمان بسته شده و از این طریق چندین صدا تولید گردیده&zwnj;است. ازدیاد این سیم&zwnj;ها و افزوده شدن یک جعبه تشدید صوت منجر به اختراع چنگ کمانی گردید. سپس&zwnj;سازی متشکل از مجموعه&zwnj;ای از سیم&zwnj;ها به نام لیر ظهور کرد که در آن سیم&zwnj;هایی به طول مساوی کار گذاشته شده بود. یونانی&zwnj;ها دو نوع لیر داشتند، یکی به نام لیرا و دیگری به نام کیتارا؛ کیتارا به وسیله رومی&zwnj;ها تغییرشکل یافت؛ نام گیتار نیز از همین کلمه گرفته شده&zwnj;است. بعدها رومی&zwnj;ها برای نخستین بار سازهایی چون سیتارا، پاندورا و فیدیکولا را نواختند و از این راه آلات کوردوفون در تمام اروپا رواج یافت؛ در واقع نخستین گیتارهای واقعی در آغاز دوره رنسانس به ظهور رسید؛ این گیتارها به دلیل داشتن بدنه&zwnj;ای باریک و شکلی مدور متمایز بودند. &nbsp;به تدریج در صده&zwnj;های چهارده و پانزده پسوندهای موریسکا و لاتینا حذف شد و در سراسر اروپا آلات موسیقی خانواده گیتار با اسم&zwnj;هایی از قبیل: گیتارا، گیترنه، گیترن (سازی سیمی مفتولی و منسوخ شده) شبیه به گیتار که به زبان فرانسوی گیترنه و به زبان اسپانیایی گیتارا گفته می&zwnj;شد و شیتارا معین شدند. در همان زمان گروه زیادی از سازهای خانواده کوردوفون، با اسم&zwnj;هایی از قبیل: ویهوئلا در اسپانیا و ویولا &nbsp;در ایتالیا خوانده می&zwnj;شدند، که بعضی از این سازها با آرشه، بعضی با مضراب &nbsp;و بعضی دیگر هم با انگشت نواخته می&zwnj;شدند. بعدها از ویهوئلای انگشتی نوعی گیتار به وجود می&zwnj;آید. درطی قرن&zwnj;های چهارده و پانزده در شکل گیتار و ویهوئلای انگشتی تغییرات قابل توجه&zwnj;ای به وجود می&zwnj;آید، به آرامی در پهلوهای آن&zwnj;ها فرورفتگی ایجاد می&zwnj;شود و در قرن شانزده هر دو ساز آشکارا شبیه گیتار می&zwnj;شوند. در قرن شانزده این دو ساز در اسپانیا بسیار رایج بودند و نوازندگی با انگشت به حدی عمومیت پیدا کرد که پسوند انگشت در این کشور به کلی از اسم این سازها حذف شد.</p>

گیتار

رسام لوردکانی

<h3>ساختمان ویلنسل</h3><p>ویلنسل در ساخت و مصالح بسیار شبیه ویلن است. ویلنسل از بخش&zwnj;های مختلفی چون جعبه&zwnj;ی طنینی(کاسه&zwnj;ی رزونانس)٬ دسته٬ خرک٬ گوشی&zwnj;ها٬ پل٬ باس بار٬ گریف٬ سیم&zwnj;گیر٬ سیم&zwnj;ها و شیطانک و میله&zwnj;ی آهنین پایین ساز(اند پین) ساخته&zwnj;شده&zwnj;است.جعبه&zwnj;ی طنینی که جعبه&zwnj;یی چوبی و توخالی است شامل &nbsp;صفحه&zwnj;ی رویی ساز٬ صفحه&zwnj;ی زیرین ساز و دو کلاف کناری ساز می&zwnj;شود. بر روی این جعبه دو حفره&zwnj;ی بزرگ به شکل حرف اف انگلیسی کنده شده است تا صدای ساز از آن&zwnj;ها خارج شود.چهار سیم ساز به گوشی&zwnj;های بالای ساز متصل می&zwnj;شوند٬ از روی گریف ساز می&zwnj;گذرند٬ بر روی خرک سوار می&zwnj;شوند و در نهایت به سیم&zwnj;گیر پایین ساز متصل می&zwnj;شوند. نام چهار سیم ویلنسل به ترتیب لا٬ ر٬ سل و دو هستند.. آرشه&zwnj;ی ساز ویلنسل تکه چوبی است به طول ۷۳ سانتی&zwnj;متر طول دارد و رشته&zwnj;ای از موهای دم اسب در طول آن کشیده&zwnj;شده و به دو سر آرشه متصل می&zwnj;شود.</p><h3>نوازندگی و اجرا ویلنسل</h3><p>به دلیل گستره&zwnj;ی صدایی بسیار وسیعی که ساز ویلنسل دارد٬ نت&zwnj;های آن را در کلیدهای فای خط چهارم٬ دوی خط چهارم و کلید سل نوشته می&zwnj;شود.ویلنسل از نظر پختگی و پر حرارت بودن صدایش شهرت و شایستگی خاصی دارد. دو سیم بم آن٬ خصوصا سیم دو٬ صوتی غنی و پر چثه دارد٬ پاساژهایی که روی آن&zwnj;ها اجرا می&zwnj;شود٬صدایی سنگین و موقر دارند. سیم ر درخشان&zwnj;تر است و کیفیتی لطیف و نرم دارد در حالی که سیم لا دارای صوتی خوانا و پرطنین است. از ساز ویلنسل می&zwnj;توان به عنوان ساز تک&zwnj;نواز٬ گروه نواز و ساز ارکسترال استفاده کرد. هم&zwnj;چنین از این ساز در انواع مختلفی از موسیقی هم&zwnj;چون کلاسیک٬ پاپ٬ جز و راک استفاده&zwnj;ی فراوانی می&zwnj;شود. از مشهورترین قطعات ویلنسل می&zwnj;توان به کنسرتو برای ویلنسل و ارکستر اثر آنتونین دورژاک٬ کنسرتو برای ویلنسل و ارکستر اثر ادوارد الگار و شش سویی اثر یوهان سباستین باخ اشاره کرد. از مشهورترین نوازنده&zwnj;های ویلنسل می&zwnj;توان از افرادی چون ولادیمیر روستروپوویچ٬ پابلو کازالس و میشا مایسکی و ژاکلین دوپره نام برد.</p><h3>تاریخچه ویلنسل</h3><p>خانواده&zwnj;ی ویلن در قرن شانزدهم میلادی از میان سازهای فیدل بیرون می&zwnj;آیند. ویلنسل از سازی به نام ویلنسل باس به وجود می&zwnj;آيد. در قرن هجدهم میلادی نوازندگان متعددی باعث به وجود آمدن تغییراتی در این ساز شدند. بسیاری از ویلنسل&zwnj;های آن زمان٬ ویلن&zwnj;هایی بودند که بریده شده بودند. انداره&zwnj;ی استاندارد ساز ویلنسل تا سال هزار و هفتصد میلادی مشخص نشد. از آن زمان سازندگان مشهوری چون استرادیواری٬ گوارنری و آماتی ویلنسل&zwnj;هایی را ساختند که ما امروزه به عنوان ویلنسل مدرن می&zwnj;شناسیم.</p>

ویلنسل

ارسلان علیزاده

رضا نفری

<h3>ساختمان سازدهنی<br>&nbsp;</h3><p>&nbsp; &nbsp; &nbsp;- شانه یا بدنه&zwnj;ی اصلی ساز<br>&nbsp; &nbsp; &nbsp;- صفحه&zwnj;ی قمیش&zwnj;ها یا زبانه&zwnj;ها<br>&nbsp; &nbsp; &nbsp;- حفاظ صفحه&zwnj;ی قمیش&zwnj;ها<br>&nbsp; &nbsp; &nbsp;- دهانه</p><h3><br>نوازندگی و اجرا سازدهنی</h3><p>ویبراتو تکنیکی است که معمولاً هنگام نواختن سازدهنی و بسیاری از سازهای دیگر برای دادن صدای لرزان به نت استفاده می شود. این تکنیک را می توان به روش های مختلفی انجام داد. رایج ترین راه تغییر نحوه&zwnj;ی نگه داشتن سازدهنی است. به عنوان مثال، افکت ویبراتو را می توان با باز و بسته کردن دست های اطراف سازدهنی به سرعت به دست آورد. ویبراتو همچنین می&zwnj;تواند از طریق باز و بسته شدن سریع گلوتال (تارهای صوتی) به&zwnj;ویژه در کشیدن (استنشاق) همزمان با خم شدن یا بدون خم شدن به دست آید. این امر نیاز به حجامت و تکان دادن دست ها به دور ساز را در حین نواختن از بین می برد. اثری شبیه به ویبراتو، &laquo;تریل&raquo; (یا &laquo;غلتیدن&raquo;، یا &laquo;جلوگیری، یا &laquo;تکان&raquo;) است. این تکنیک باعث می&zwnj;شود که نوازنده لب&zwnj;های خود را خیلی سریع بین دو سوراخ حرکت دهد، یا با تکان دادن سر در یک حرکت سریع و یا حرکت دادن سازدهنی از یک طرف به سمت دیگر در داخل امبوشور. این یک تکنیک متناوب با گام سریع است که کمی بیشتر از ویبراتو است و همان جلوه شنیداری را روی نت&zwnj;های پایدار به دست می&zwnj;آورد، البته با استفاده از دو تن مختلف به جای تغییر دامنه صدا.علاوه بر نوزده نت که به راحتی در سازدهنی دیاتونیک موجود است، نوازندگان می توانند با تنظیم نت های خود و وارد کردن نفس به دهانه&zwnj;ی ساز، نت های دیگری را بنوازند. این تکنیک خم شدن نامیده می شود، اصطلاحی که احتمالاً از نوازندگان گیتار وام گرفته شده است، که به معنای واقعی کلمه یک سیم را خم می کنند تا زیر و بم آهنگ را تغییر دهند. خم شدن همچنین ویژگی گلیساندو را برای نواختن هارپ بلوز و سازدهنی کانتری ایجاد می کند. خم&zwnj;ها برای اکثر بلوز و سازدهنی راک ضروری هستند، زیرا صداهای روح&zwnj;انگیزی که ساز می&zwnj;تواند از آن بیرون بیاورد.در نواختن سازدهنی از شماری تکنیک از جمله بِندینگ (bending)، اور بندینگ (overbending)، تانگ&zwnj;بلک (tongue blocking)، ویبراتو (vibrato)، گلیساندو (glissando) و غیره استفاده می&zwnj;شود. جوأن بائز و باب دیلن شاید از مطرح&zwnj;ترین نوازندگان سازدهنی در دنیا باشند.از انواع مختلف سازدهنی بر حسب قابلیت&zwnj; های مختلف و جنس صدایشان در سبک&zwnj;های خاصی از موسیقی بیشتر استفاده می&zwnj;شود که در اینجا به صورت مختصر و فهرست وار به آنها اشاره می&zwnj;کنیم:</p><p><strong>سازدهنی ترمولوو اکتاو</strong>: سبک&zwnj;های Folk و Pop<br><strong>سازدهنی دیاتونیک</strong>: سبک&zwnj;های Blues, Country, Rock, Irish, Folk و Pop<br><strong>سازدهنی کروماتیک</strong>: سبک&zwnj;های Classical, Jazz, Irish و Pop<br><strong>سازدهنی بیس و کورد</strong>: سبک&zwnj;های Classical و Pop البته بیشتر به صورت گروه نوازی</p><h3>تاریخچه سازدهنی</h3><p>در سال ۱۸۵۷، ماتیاس هونر، ساعت ساز اهل تروسینگن، تولید سازدهنی را آغاز کرد. در نهایت او اولین کسی بود که آنها را به تولید انبوه رساند. او از یک شانه چوبی تولید انبوه استفاده کرد که توسط شرکت های ماشین برش ساخته شده بود. در سال ۱۸۶۸، او شروع به عرضه به ایالات متحده کرد. در دهه ۱۹۲۰، سازدهنی دیاتونیک تا حد زیادی به شکل مدرن خود رسیده بود. پس از آن، انواع دیگری از جمله هارمونیکاهای مختلف ترمولو و اکتاو به وجود آمدند.در اواخر قرن نوزدهم، تولید سازدهنی یک تجارت بزرگ بود که به تولید انبوه تبدیل شد. طرح های جدید هنوز در قرن بیستم توسعه یافتند، از جمله سازدهنی کروماتیک، که اولین بار توسط هونر در سال ۱۹۲۴ ساخته شد، سازدهنی باس و سازدهنی آکورد. در قرن بیست و یکم، طرح&zwnj;های جدید رادیکالی توسعه یافته و هنوز هم در بازار عرضه می&zwnj;شوند، مانند سوزوکی اودرایو، هونر XB-40 و ...</p>

سازدهنی

آرمان محمدی

<h3>ساختمان ویلن</h3><p>ویلن از بخش&zwnj;های مختلفی چون جعبه&zwnj;ی طنینی(کاسه&zwnj;ی رزونانس)٬ دسته٬ خرک٬ گوشی&zwnj;ها٬ پل٬ باس بار٬ گریف٬ سیم&zwnj;گیر٬ سیم&zwnj;ها و شیطانک ساخته&zwnj;شده&zwnj;است.جعبه&zwnj;ی طنینی که جعبه&zwnj;یی چوبی و توخالی است شامل صفحه&zwnj;ی رویی ساز٬ صفحه&zwnj;ی زیرین ساز و دو کلاف کناری ساز می&zwnj;شود. بر روی این جعبه دو حفره&zwnj;ی بزرگ به شکل حرف اف انگلیسی کنده شده است تا صدای ساز از آن&zwnj;ها خارج شود.چهار سیم ساز به گوشی&zwnj;های بالای ساز متصل می&zwnj;شوند٬ از روی گریف ساز می&zwnj;گذرند٬ بر روی خرک سوار می&zwnj;شوند و در نهایت به سیم&zwnj;گیر پایین ساز متصل می&zwnj;شوند. نام چهار سیم ویلن به ترتیب عبارتند از می٬ لا٬ ر٬ سل. آرشه&zwnj;ی ساز ویلن تکه چوبی است که معمولا سی و پنج سانتی&zwnj;متر طول دارد و رشته&zwnj;ای از موهای دم اسب در طول آن کشیده&zwnj;شده و به دو سر آرشه متصل می&zwnj;شود.</p><h3>نوازندگی و اجرا ویلن</h3><p>ویلن به دلیل گستره&zwnj;ی صدایی بسیار زیری که دارد در کلید سل نوشته می&zwnj;شود. نوازنده هگام نواختن٬ ساز را روی شانه&zwnj;ی چپ خود قرار می&zwnj;دهد٬ انگشتان دست چپش بر روی گریف ساز حرکت می&zwnj;کنند٬ آرشه را میان گریف و خرک بر روی سیم&zwnj;ها می&zwnj;کشد و به این ترتیب صدای دل&zwnj;بخواه تولید می&zwnj;شود. با کشیدن آرشه روی سیم٬ هوا مرتعش و صدا تولید می&zwnj;شود. از مشهورترین قطعاتی که برای ویلن نگاشته شده است می&zwnj;توان به کنسرتو برای ویلن و ارکستر اثر یوهانس برامس٬ کنسرتو برای ویلن و ارکستر اثر پیتر ایلیچ چایکوفسکی و هم&zwnj;چنین قطعات سولوی سونات ها و پارتیتاها اثر یوهان سباستین باخ اشاره کرد. از مشهورترین نوازندگان ساز ویلن می&zwnj;توان به داوید اویستراخ٬ یٍهودی منوهین٬ ایتساک پرلمن اشاره کرد.</p><h3>تاریخچه ویلن</h3><p>تاریخ&zwnj;چه&zwnj;ی ویلن در اروپا به قرن نهم میلادی بازمی&zwnj;گردد و حتی بسیاری معتقدند این ساز نمونه&zwnj;ی تکمیل شده&zwnj;ی ساز رباب است. ویلن به طور رسمی اولین بار در قرن شانزدهم در ایتالیا استفاده شد. به مرور زمان در قرن هجدهم و نوزدهم میلادی٬ تغییرات و تعمیراتی روی آن صورت گرفت تا به شکل امروزی در&zwnj;آمد. مشهورترین سازنده&zwnj;های این ساز از قرن شانزدهم تا نوردهم میلادی٬ استرادیواری٬ گوارنری و آماتی بوده&zwnj;اند. در نهایت در قرن نوزدهم میلادی تغییرات متمایزی در این ساز به وجود می&zwnj;آید٬ باس بار آن ضحیم&zwnj;تر می&zwnj;شود و زاویه&zwnj;ی گریف آن تغییر می&zwnj;کند.</p>

ویلن

آرمین قضاتی

<h3>ساختمان سنتور</h3><p>سنتور، از قسمت های مختلفی تشکیل می شود. جعبه ی صوتی سنتور دو صفحه ی ذوزنقه شکل هستند که با کلاف های چهارگانه ی جانبی به یک دیگر متصل شده اند. صفحه ی رو از مرغوب ترین قسمت چوب انتخاب می شود و دو گل مشبک در طرفین صفحه برای خروج صدا ایجاد می کنند و دو ردیف نه تایی خرک در طرفین صفحه برای عبور سیم ها می گذارند.داخل جعبه ی صوتی سنتور پل های استوانه ای شکل بین صفحات زیر و رو، در محل های معین می چسباند. وظیفه ی پل ها این است که فشار صفحه ی رو را کنترل و از نشست کردن و تغییر شکل یافتن صفحه ی جلوگیری کنند. خرک، قطعه ی کوچک چوبی استوانه ای است که از یک طرف، انتهای پهن و مسطح آن روی روی صفحه قرار می گیرد و از طرف دیگر دارای برش هایی در سطوح جانبی است. روی خرک شیار کم عمقی برای مفتول روی خرک ایجار می کنند. تعداد خرک های سنتور هجده عدد است٬ که نه عدد طرف چپ و نه عدد طرف راست سنتور قرار می گیرد. گوشی های سنتور، هفتاد و دو میله از جنس فولاد یا فلزات ضد زنگ هستند که در ردیف های چهارتایی در داخل بدنه ی کلاف سمت راست سنتور قرار گرفته اند.کلید کوک وسیله ای فلزی به صورت حرف انگلیسی تی است. قسمتی که در دست قرار می گیرد ممکن است از جنس چوب باشدو در انتهای قسمت دیگر، سوراخ کم عمقی به شکل تراش سر گوشی وجود دارد.</p><h3><br>نوازندگی و اجرا سنتور</h3><p>این ساز را نشسته، در حالی که ضلع بزرگ تر آن به صورت افقی در مقابل نوازنده قرار دارد، با دو مضراب چوبی می نوازند. به دلیل مدگردی نارسا در ارکسترهای بزرگ کاربرد چندانی ندارد اما به صورت تک نوازی و یا اجزا در ارکستر کوچک سازی بسیار شیوا و دلنشین است. سنتور را به دلیل گستره ی صوتی آن در کلید سل نوشته می شود.از نوازندگان به نام این ساز می توان به &nbsp;فرامرز پایور،پرویز مشکاتیان، ارفع اطرایی،پشنگ کامکار اردوان کامکار،محمد رضا شجریان و سیامک آقایی &nbsp;اشاره کرد.</p><h3>تاریخچه سنتور</h3><p>سنتور بر پایه ی &nbsp;بررسی&zwnj;ها و پژوهش&zwnj;ها یکی از کهن&zwnj;ترین سازهای گستره ایران به&zwnj;شمار می&zwnj;رود؛ کهن&zwnj;ترین نشانه&zwnj;ای که از این ساز برجامانده،از سنگ&zwnj;تراشی&zwnj;های آشور و بابلیان (۵۵۹پیش از میلاد) است. در این سنگ&zwnj;تراشی&zwnj;ها، صف تشریفاتی که به بزرگداشت آشور بانیپال بر پا شده، سازی که همانندی زیادی به سنتور دست&zwnj;ورزی دارد، در میان آن صف دیده می&zwnj;شود. ابوالحسن علی بن حسین مسعودی (مرگ به سال ۳۴۶ ه&zwj;.ق) تاریخ&zwnj;نگار نامدار و نویسنده نسک مروج&zwnj;الذهب در شرح اوضاع موسیقی در زمان ساسانیان، هنگام نام بردن از سازهای متداول موسیقی ساسانی، واژه سنتور (سنطور) را ذکر می&zwnj;کند. در کتب کهن و تألیفات ابونصر فارابی و ابن سینا نیز نام سنتور چند بار ذکر شده&zwnj;است. بر پایهٔ اسناد و مدارک، نگارگری&zwnj;ها و مینیاتورهای سده&zwnj;های پیش، آنچه که ما دست ورزه به نام سنتور در اختیار داریم در واقع سنتوری است که از نزدیک به یک صد و پنجاه سال پیش (زمان قاجار) با شکل و شمایل کنونی خود در اختیار هنرمندان این مرز و بوم قرار دارد. چنان&zwnj;که سنتورهای محمدصادق خان (که نخستین نمونه صوتی ساز سنتور به جا مانده از دوران قاجار متعلق به وی می&zwnj;باشد)،<br>&nbsp;حبیب سماع حضور و حبیب سماعی، در ابعاد، شمار خرک و چگونگی ساخت، بسیار نزدیک به سنتور دست ورزی است.</p>

سنتور

آریا محافظ

رضا جوشقانی

حمیدرضا برزویی

<h3>ساختمان تنبک</h3><p>ساختمان تنبک از بخش های مختلفی تشکیل می شود. دهانه ی بزرگ که روی آن پوست کشیده می شود. این دهانه ی بزرگ باید یک دایره ی کامل باشد تا صدا در تمام نقاط کناره یکسان باشد.تنه به قسمت حجیم تر تنبک گفته می شود و تا حدی محدب است و در عرض آن شیار (عاج) هیی ایجاد می شود که از لغزیدن تنبک هنگام نواختن جلوگیری کند. نفیر یا گلو به قسمت باریک تر تنبک، بین تنه و دهانه ی کوچک می گویند. تراش نفیر از بیرون، استوانه ای شکل و از داخل، مخروطی (شیپوری) است و دهانه ی کوچک تر شیپور به تنه متصل است. دهانهی کوچک در ادامه ی نفیر قرار دارد که در واقع محل خروج صدای حاصل از ارتعاش پوست توسط ضربه های دو دست است و قطر آن در تنبک ارکستر بیست و دو و در تنبک نوازی تک نوازی هجده سانتی متر است.<br>پوست تنبک تکنوازی به علت حجم کوچک تر آن، نازک تر انتخاب می شود و برای تنبک ارکستر از پوست ضخیم تر، کهنه و عمل آمده ی بز یا میش که در تمام نقاط قطر آن کاملا یکسان باشد استفاده می شود. پوست را با چسب یا سریش روی لبه ی بیرونی دهانه ی بزرگ می چسبانند.</p><h3>نوازندگی و اجرا تنبک</h3><p>نت نویسی برای تنبک معمولا روی حامل سه خطی است. به این ترتیب که ناحیه ی مرکزی پوست روی خط اول، ناحیه ی میانی روی خط دوم و ناحیه ی کناری پوست روی روی خط سوم علامت گذاری می شود. در نت نویسی تنبک گاه از حامل هایی با تعداد خطوط متفاوت نیز استفاده می شود. هنگام نوازندگی تنبک را افقی به صورتی که دهانه ی بزرگ تر رو به بیرون باشد روی ران پای چپ می گذارند و با دو دست بر پوست ضربه می زنند. اغلب اندازه ی تنبکی که در ارکستر به کار می رود بزرگ تر و برای تک نوازی کوچک تر است. از نوازندگان معاصر بزرگ این ساز می توان از حسن تهرانی، ناصر فرهنگ فر، نوید افقه، همایون شجریان و ارژنگ شجریان نام برد.</p><h3>تاریخچه تنبک</h3><p>تنبک در موسیقی قدیم از آلات ایقایی (وزنی) بوده و از دسته کاسات یا طاسات محسوب می شود که در طی دوره های مختلف تغییر شکل، فرم و ابعاد و اندازه یافته است. نام این ساز در زمان ساسانیان دمبک بوده است. &nbsp;به نظر برخی موسیقی&zwnj;دان&zwnj;های قدیمی ایران مانند فارابی زادگاه تمبک در مناطق غربی ایران است. از قدمای نوازندگی تمبک می&zwnj;توان از حاجی&zwnj;خان ضرب&zwnj;گیر ، عیسی آقاباشی، رضاقلی&zwnj;خان نوروزی، ابوالحسن صبا و عبدالله دوامی نام برد.</p>

تنبک

<h3>ساختمان دف</h3><p>دف از قسمت های مختلفی تشکیل شده است. کمانه، طوقه ی چوبی دور دف را می گویند. کمانه به دو صورت ساخته می شود:&nbsp;<br><strong>الف</strong>: کمانه ی ((یک کمه)) از چوبی به ضخامت یک و نیم سانتی متری تهیه می شود. دو سر چوب را طوری به یک دیگر متصل می کنند که به شکل دایره درمی آید و از نظر وزن نسبت به انواع دیگر سبک تر است.<br><strong>ب</strong>:کمانه ِ ((دو کمه)) از دو چوب به ضخامت های حدود نیم و عرض شش سانتی متر که بر روی یک دیگر پرس شده اند ساخته می شود. این نوع کمانه از نظر وزن سنگین تر از انواع دیگر و در مقابل فشار کشش پوست مقاوم تر است و تاب برنمی دارد.</p><p>روی کمانه از ظرف دهانه ی باز، فرورفتگی کوچکی ایجاد می کنند که شستی نام دارد و محل استقرار انگشت شست دست چپ است و در ثابت نگاه داشتن دف بر روی دست مؤثر است.&nbsp;برای دف از پوست کهنه ی گوسفند، بز یا آهو که ضخامت آن در تمام نقاط یکسان است استفاده می شود. انواع پوست های پلاستیکی هم اخیرا معمول شده اند که در مقابل رطوبت و حرارت مقاوم تر هستند و صدادهی آن ها شفاف تر و قوی تر است و نوع غیر سنتی صدای دف را ارایه می دهد. در جدار داخلی کمانه قلاب های کوچکی به نام حلقه ها به فاصله ی یک سانتی متر از یک دیگر و فاصله ی سه سانتی متر از پوست نصب شده اند که به هر یک از آن ها حلقه هایی فلزی در دسته های چهارتایی آویخته شده اند و با حرکت دادن دف در جهت های مختلف، حلقه ها به پوست می خورند یا با نوعی حرکت دیگر، خود حلقه ها به صدا در می آیند. برای محکم کردن پوست دف روی کمانه، پوست را در جدار بیرونی کمانه با میخ های سر تخت (شبیه پونز) که به آن ها گل میخ می گویند مهار می کنند. در ساخت بعضی دف ها پوست را با چسب یا سریش روی جدار بیرونی کمانه می چسبانند.</p><h3>نوازندگی و اجرا دف</h3><p>دف هنگام نواختن توسط دو دست در هوا معلق نگه داشته شده و گاه برای نواختن داخل کف دو دست غلط می خورد و مرتب انگشتان بر آن می نوازند. این ساز را هنگام نواختن به طور عمودی، کمی مایل به سمت چپ بدن با دو دست می گیرند و با انگشت های هر دو دست به سطح پوست ضربه می زنند. در سال های اخیر در ایران متد نت نویسی و استفاده از حامل هایی با تعداد خطوط متفاوت برای این ساز متداول شده است. برای نت نویسی دف به طور معمول از حامل چهار خطی استفاده می کنند. به این صورت که اصوات بم ناحیه ی مرکزی پوست، روی خط اول، ناحیه ی میانی پوست روی خط دوم، و ناحیه ی کناری پوست که اصوات زیرتری را تولید می کند روی خط سوم حامل قرار می گیرند و خط چهارم زمان استفاده از حلقه ها را نشان می دهد. &nbsp;از نوازندگان صاحب&zwnj;سبک دف می&zwnj;توان از بیژن کامکار و مسعود حبیبی نام برد.</p><h3>تاریخچه دف</h3><p>حضور دف در ایران به زمان ایران باستان برمی&zwnj;گردد. شکل چهار گوش آن در تمدن ایلام در قرن&zwnj;های هفتم و هشتم قبل از میلاد به کار می&zwnj;رفته&zwnj;است. دف چهارگوش هنوز در برخی کشورهای عربی مورد استفاده قرار می&zwnj;گیرد.&nbsp;</p><p>دف گرد (دایره شکل) در مصر سال ۱۳۰۰ پیش از میلاد دیده می&zwnj;شود. در ایران نمونه&zwnj;های بسیاری از دف و دایره در مینیاتورهای دورهٔ گورکانیان و صفویان مشاهده می&zwnj;شود. در نقاشی&zwnj;های دوران صفوی اغلب دف به همراه نی در مجلس سماع دیده می&zwnj;شود و در اشعار شعرای کهن نیز اغلب این دو با یکدیگر می&zwnj;آیند. در دوران پیش از اسلام دف در موسیقی ایرانی و کُردی حضور داشته به&zwnj;طوری&zwnj;که رد پای ریتم&zwnj;های آن هنوز در موسیقی کردی وجود دارد، اما با ورود اسلام این ساز جهت بقای خود در خانقاه&zwnj;ها و تکایای کردستان بست نشست و برای بیش از ۱۳ قرن در خانقاه&zwnj;های کردستان همدم دراویش کردستان شد و با ذکر و سماء آنها آمیخته شد بطوریکه ذکرها در هر مقامی با ریتم خاص خود در دف همراه هستند و بعبارتی هر ذکری مقام خود را دارد &nbsp;که مقام&zwnj;های دف نام دارند. مقام&zwnj;های دف در طرایق کسنزانی و قادری و دیگر طرایق از ۷ تا ۱۰ مقام اصلی هستند. این بست نشینی دف تا سال ۱۳۵۳ ادامه داشت تا این که به اهتمام محمدرضا لطفی و با زحمات بیژن کامکار این بست به پایان رسیده و در این سال پس از قرن&zwnj;ها در اجراهای عمومی و در موسیقی غیرعرفانی استفاده شد.</p>

دف

سعید جلالیان

<h3>ساختمان ساکسوفون</h3><p>اگرچه ساز ساکسوفون از برنج ساخته می&zwnj;شود ولی به دو علت مهم در بخش سازهای بادی چوبی مورد بررسی قرار می&zwnj;گیرند:<br>&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; ۱- صدای این ساز به خانواده&zwnj;ی کلارینت نزدیک&zwnj;تر است تا به بقیه&zwnj;ی سازهای خانواده&zwnj;ی بادی چوبی و ضمنا می&zwnj;تواند پلی باشد بین سازهای بادی چوبی و بادی برنجی.<br>&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp;۲- این ساز به وسیله&zwnj;ی دهنی و یک زبانه نواخته می&zwnj;شود که بسیار به کلارینت شباهت دارد و از جهت انگشت&zwnj;گذاری مانند فلوت و ابوآ است.</p><p><strong>ساکسوفون انواع بسیار متنوعی دارد </strong>که بدین شرح می&zwnj;باشند:<strong> ساکسوفون سوپرانو</strong>٬ <strong>ساکسوفون آلتو</strong>٬ <strong>ساکسوفون تنور</strong>٬ <strong>ساکسوفون باریتون </strong>و <strong>ساکسوفون باس</strong>.</p><h3><br>نوازندگی و اجرا ساکسوفون</h3><p>ساکسوفون به دلیل گستره&zwnj;ی صدای زیری که دارد در کلید سل نوشته می&zwnj;شود.ساکسوفون شکلی دوگانه بین کلارینت و ابوا و فلوت دارد و مانند کلارینت دارای دهنی منقاری شکلی است که زبانه&zwnj;ای بر روی آن نصب شده&zwnj;است. بدنه&zwnj;ی ساز مخروطی شکل و دهانه&zwnj;ی شیپوری بسط یافته&zwnj;ی آن بیش&zwnj;تر به ابوآ شباهت دارد. کلارینت که در بین سازهای ارکستر دارای محدوده&zwnj;ی صوتی وسیعی است٬ اولین بار در حدود سال هزار و ششصد و نود و چهار توسط یک سازنده&zwnj;ی آلمانی به نام کریستوفر دنر با اقتباس از ساز سرنا ساخته شد و در طول بیست سال فرم خاص خود را به دست آورد.<br>&nbsp;</p><h3>تاریخچه ساکسوفون</h3><p>ساکسوفون در سال هزار و هشتصد و چهل و یک توسط یک سازنده&zwnj;ی بلژیکی به نام آدولف ساکس در پاریس ساخته شد. خانواده&zwnj;ی اولیه&zwnj;ی ساکسوفون&zwnj;ها متشکل از چهارده ساز بود که امروزه معمولا فقط هشت نوع از آن ساخته می&zwnj;شود. ساکسوفون به عنوان عضو ثابت ارکستر سمفونیک پذیرفته نشده&zwnj;است اگرچه بسیاری از آهنگسازان قرن نوزده و بیست از این ساز به خصوص در بخش&zwnj;های سولو استفاده کرده&zwnj;اند. سکسوفون&zwnj;ها صدای کاملا متمایز و برجسته&zwnj;ای دارند و معمولا صدای آن&zwnj;ها از سازهای دیگر ارکستر سمفونیک قوی&zwnj;تر است. احتمالا این عامل یکی از دلایل عدم استفاده از این ساز به صورت گسترده در ارکستر سمفونیک است. دلیل دیگر شاید ابتدایی بودن صدا و دوش تولید این ساز در اوایل ساخت آن بوده&zwnj;است.&nbsp;</p>

ساکسوفون

<h3>ساختمان کلارینت</h3><p>کلارینت یک قمیش، یک مجرای استوانه&zwnj;ای و یک سوراخ تقریباً استوانه ای دارد و از دسته سازهای انتقالی محسوب می&zwnj;شود. اندازه&zwnj;ی کلارینت&zwnj;های مدرن٬ کوک و انتقالی بودنشان را مشخص می&zwnj;کند. کلارینت در بین سازهای خانواده&zwnj;ی بادی چوبی٬ پس از فلوت پرتحرک&zwnj;ترین ساز است. در منطقه&zwnj; زیر این ساز هرچه صداها بالاتر می&zwnj;رود٬ شبیه به صدای فلوت می&zwnj;شوند. یک نوازنده&zwnj;ی کلارینت حرفه&zwnj;ای٬می&zwnj;تواند در بخش اعظم وسعت صدای ساز می&zwnj;تواند تمام دینامیک&zwnj;ها را بنوازد.&nbsp;</p><h3>نوازندگی و اجرا کلارینت</h3><p>کلارینت به دلیل گستره&zwnj;ی صوتی زیری که دارد در کلید سل نوشته می&zwnj;شود. هم&zwnj;چنین یک ساز انتقالی است. برین معنا که نتی که برای این ساز نوشته می&zwnj;شود با صدایی که از ساز خارج می&zwnj;شود یکی نیست. یعنی درواقع فاصله&zwnj;ی مشخصی از نت نگاشته شده&zwnj;است. کلارینت هم&zwnj;چنین انواع مختلفی نیز دارد. کلارینت از نظر وسعت شدت و ضعف صوتی و کنترل صدا٬حساس&zwnj;ترین ساز از میان سازهای خانواده&zwnj;ی بادی چوبی&zwnj;هاست. می&zwnj;تواند صدای گرد و پرحرارتش را به نجوای بسیار آرام و نرم غیرقابل تصوری تقلیل دهد و نیز به نوانس&zwnj;های بسیار ظریف رنگ و جمله&zwnj;بندی دست یابد. این توانایی&zwnj;ها کلارینت را یک ساز ایده&zwnj;آل سولو برای اجرای ملودی&zwnj;های فصیح و رسا می&zwnj;سازد و از نظر چابکی تقریبا با فلوت یکسان است٬کلارینت از نظر وسعت شدت و ضعف صوتی و کنترل انواع مختلف کلارینت عبارت&zwnj;اند از کلارینت کوچک (می بمل)٬ کلارینت سی بمل٬ کلارینت باس و باست هورن (کلارینت تنور)</p><h3>تاریخچه کلارینت</h3><p>کلارینت که در بین سازهای ارکستر دارای محدوده&zwnj;ی صوتی وسیعی است٬ اولین بار در حدود سال هزار و ششصد و نود و چهار توسط یک سازنده&zwnj;ی آلمانی به نام کریستوفر دنر با اقتباس از ساز سرنا ساخته شد و در طول بیست سال فرم خاص خود را به دست آورد. بین سال&zwnj;های هزار و هشتصد و چهل و هزار و هشتصد و پنجاه سیستم مکانیک سازها که توسط تئوبالد بوهم به صورت بسیار موفقیت&zwnj;آمیز روی فلوت کار گذاشته&zwnj; شده&zwnj;بود به کلارینت هم انتقال یافت. این ساز در جریان تاریخ تکامل خود٬ در شکل&zwnj;ها و اندازه&zwnj;های مختلف ظاهر شده&zwnj;است. چون تمام سازهای خانواده&zwnj;ی کلارینت سیستم انگشت&zwnj;گذاری یکسانی دارند٬ نوازندگان کلارینت می&zwnj;توانند تمام سازهای این خانواده را بدون در نظر گرفتن اندازه و یا انتقالی بودن آن&zwnj;ها بنوازند.</p>

اساتید

خدمات

شهرآشوب