<p><strong><span style="color: rgb(186, 55, 42);">تحصیلات غیرآکادمیک:</span></strong></p><p>آموزش در&nbsp; محضر&nbsp; اساتید داوود آزاد و محمدرضا لطفی</p><p><strong><span style="color: rgb(186, 55, 42);">آثار هنری:&nbsp;</span></strong></p><p>حضور&nbsp; در&nbsp; گروه های شیدا، مهروزان، کسری و کیهان کلهر و اجراهای متعدد</p><p>تشکیل گروه رهاب و کنسرت های متعدد با این گروه و کسب رتبه دوم گروهی در جشنواره سوگواره</p><p>کسب مقام اول تکنوازی تار در جشنواره دانشجویی</p><p><strong><span style="color: rgb(186, 55, 42);">آثار صوتی:</span></strong></p><p>آلبوم های:&nbsp;</p><p>1- طرز&nbsp; مستور&nbsp;</p><p>2- راح روح</p><p>&nbsp;</p>

<h3>ساختمان سه&zwnj;تار</h3><p>سه تار از قسمت های مختلفی تشکیل شده است. کاسه، گلابی شکل و از جنس چوب است و روی دهانه ی آن، صفحه ی چوبی قرار دارد. کاسه را گاه یک تکه و گاه از ترک های به هم متصل شده ی چوبی می سازند و به منظور زیبایی گاه با طرح هایی با صدف یا استخوان بر روی آن نصب می کنند. صفحه ی روی سه تار از جنس چوب است و معمولا سوراخ های کوچکی روی آن ایجاد می شود که برای خروج صدا مؤثر است. خرک از جنس چوب است و سطح زیرین مسطح آن بر روی صفحه قرار می گیرد. روی خرک شیارهای کم عمقی ایجاد می شود که سیم ها از روی آن عبور می کنند. دسته ی سه تار در مقایسه با کاسه ی آن باریک تر است و به صورت لوله ای توپر به از چوب ساخته می شود. روی دسته (که انگشت گذاری می شود) مسطح و پشت آن نیم دایره است و دستان ها در طول دسته بسته می شوند. دسته ی سه تار از یک طرف به کاسه و از طرف به سرپنجه متصل است. &nbsp;سرپنجه در ابتدای طول دسته و از جنس چوب است که چهار عدد گوشی، دو به دو در طرفین آن قرار گرفته اند. گاه داخل سرپنجه را به طرف بیرون خالی می کنند و سیم های تار بسته می شوند. گوشی ها از جنس چوب به صورت میخ سر پهن ساخته می شوند. انتهای گوشی که باریک تر است در قسمت توپر چوب سرپنجه فرو می رود و قسمت پهن گوشی که برای کوک کردن ساز با دست چپ استفاده می شود. دستان بندی سه تار درست مانند تار، و جنس دستان ها از زه یا نخ نایلون است. سه تار نیز معمولا بیست و هشت دستان دارد که در گروه های چهارتایی و سه تایی بسته می شوند.</p><h3>نوازندگی و اجرا سه&zwnj;تار</h3><p>نوازندگان سه&zwnj;تار برای اجرای آن، در دو حالت نشسته روی زمین (چهارزانو) یا روی صندلی بدون دسته، کاسهٔ ساز را به صورت مورب و بین انتهای ران و سمت راست شکم قرار می&zwnj;دهند، به طوری که صفحۀ ساز بر زمین عمود باشد. هر دو دست راست و چپ به صورت مشت نیمه باز روی ساز قرار می&zwnj;گیرند. سر انگشتان دست چپ روی پرده&zwnj;های (دستان&zwnj;های) دستهٔ سه&zwnj;تار حرکت می&zwnj;کنند و با قرار دادن سیم در پشت پرده مورد نظر طول آزاد سیم را کوتاه یا بلند می&zwnj;کنند. انگشت گذاری دست چپ در قالب ده دستان&zwnj;ها انجام می&zwnj;گیرد که هر دستان شامل سه پرده روی سیم&zwnj;های اول، دوم و سوم است. دست راست روی صفحه ساز قرار میگیرد و ناخن انگشت اشارهٔ دست راست سیم&zwnj;ها را به کمک ضربه زدن به ارتعاش در می&zwnj;اورد. برای نوازندگی سه تار از انگشتان اشاره، میانی، حلقه و در بعضی موارد انگشت کوچک دست چپ استفاده می&zwnj;شوند. همچنین استفاده از انگشت شست برای پرده&zwnj;گیری روی سیم بم نیز کاربرد دارد. از نوازندگان به نام سه تار می توان از میرزا عبدالله، درویش خان، ابوالحسن صبا،جلال ذوالفنون،حسین علیزاده، داریوش طلایی، داریوش پیرنیاکان،مسعود شعاری و کیهان کلهر نام برد.</p><h3>تاریخچه سه&zwnj;تار</h3><p>سه&zwnj;تار از خانوادهٔ تنبور است اما امروزه از نگاه روش نواختن و شکل دسته و تکنیک&zwnj;ها بسیار به تار نزدیک است. سه&zwnj;تار در گذشته سه سیم (تار) داشته و اکنون چهار سیم دارد که سیم سوم و چهارم آن نزدیک به هم قرار دارند و هم&zwnj;زمان نواخته می&zwnj;شوند و مجموعهٔ آن دو را معمولاً سیم &laquo;بم&raquo; می&zwnj;نامند. با گذشت زمان کسانی چون ابونصر فارابی، ابوعلی سینا، صفی الدین ارموی و از متأخران ابوالحسن خان صبا لزوم افزایش یک سیم دیگر به این ساز را درک کرده و سه&zwnj;تارهای امروزی دارای چهار سیم هستند. این سیم از نظر تاریخی چهارمین سیمی&zwnj;است که روی ساز قرار گرفته، ولی در ترتیب قرارگیری سیم&zwnj;ها از پایین به بالا سیم سوم است. سیم سوم سه تار به سیم مشتاق معروف است و به روایتی از ابوالحسن صبا این سیم را نخستین بار درویشی به نام مشتاق علی شاه به این ساز افزوده&zwnj;است. صدای این ساز برای نخستین بار در سال ۱۳۰۶ با اجرای پروانه ضبط شد.</p>

سه‌تار

<h3>ساختمان تار</h3><p>تار از قسمت های مختلفی تشکیل می شود. کاسه ی طنینی از چوب یک تکه در دو حجم توخالی-یکی بزرگ تر و دیگری کوچک تر- &nbsp;تشکیل شده است. قسمت بزرگ تر را کاسه و قسمت کوچک تررا نقاره می گویند. بر روی دهانه های باز و نقاره پوست می کشند و خرک بر روی پوست کاسه قرار می گیرد. پوست تار از قسمت نازک پوست چهارپایانی پون بز و بره انتخاب می شوند. خرک معمولا از جنس استخوان است که با دو پایه ی کوچک روی کاسه قرار می گیرد و سیم ها هر یک جداگانه از درون شیارهای کم عمق روی سطح خرک رد می شوند. دسته ی تار از چوب های سخت، مانند گردو یا توت، به صورت لوله ای توپر ساخته می شود که از طرف جلو صاف برش خورده و از طرف پشت نیم دایره است و دستان ها با فواصل معین، روی آن بسته می شوند. دسته ی تار از یک طرف به نقاره و از طرف دیگر به سرپنجه ی تار متصل است. سرپنجه یا جعبه ی کوک (جعبه ی گوشی ها) جعبه یی کوچک و توخالی است که در ابتدای سردسته قرار گرفته و به تعداد سیم های تار، شش گوشی روی آن قرار دارد. تار شش گوشی از جنس چوب، به تعداد سیم های ساز دارد که به صورت میخ درشت سرپهن ساخته می شوند. قسمتی که به هنگام کوک استفاده می شود پهن تر است و قسمتی که یک سر سیم به دور آن پیچیده شده باریک تر است. امروزه به طور معمول بیست و هشت دستان بر روی دسته ی تار بسته می شود که جنس آن ها از زه (روده ی تابیده ی چهارپایان) یا نخ نایلون است. محل دستان بر روی دسته ثابت نیست و در دستگاه های مختلف، بعضی دستان ها تا حدی حرکت داده می شوند.</p><h3><br>نوازندگی و اجرا تار</h3><p>نوازنده ی تار ایرانی در حالت نشسته تار را به صورت افقی روی ران پای خود قرار می دهد، به طوری که دسته ی تار طرف چپ و کاسه ی طنینی طرف راست نوازنده قرار می گیرد. نوازنده سرانگشت های دست چپ را روی دستان هایی که در طول دسته ی تار بسته شده اند حرکت می دهد و با مضرابی که در دست راست دارد به سیم ها زخمه می زند. نت نویسی تار در کلید سل انجام می شود. از نوازندگان تار بنام می توان از میرزاعبدالله، علینقی وزیری،محمدرضا لطفی،هوشنگ ظریف،حسین علیزاده،داریوش طلایی، مجید درخشانی و ... نام برد.</p><h3>تاریخچه تار</h3><p>تار در لغت ایرانی به معنی زه، سیم و از لحاظ سازشناسی از گروه سازهای زهی مضرابی است.بنابر روایتی تار از زمان فارابی (حدود سال ۲۶۰ هجری &ndash; سال ۳۳۹ هجری) موسیقی دان معروف ایرانی وجود داشته و بعد از وی توسط صفی الدین ارموی و دیگران به سمت کمال پیش رفته&zwnj;است. بر این اساس نمونه سلف تار مربوط به عهد صفوی (سال ۱۰۸۰ هجری) است. دو تصویر که یکی در سال ۱۷۷۵ میلادی و دیگری در سال ۱۷۹۰ میلادی در شیراز از تار نقاشی شده&zwnj;است نشان می&zwnj;دهد نواختن این ساز در دورهٔ زندیه در شیراز متداول و مرسوم بوده&zwnj;است. با این همه، نام نوازندهٔ مشخصی از این ساز در منابع دورهٔ زندیه دیده نمی&zwnj;شود و از این&zwnj;رو، احتمالاً این ساز در آن دوره نام دیگری داشته&zwnj;است. سازِ تار با شمایل و مشخصات کنونی (کاسه و نقاره شبیه به دل روبروی هم، با دسته&zwnj;ای متصل دارای ۶ سیم) از زمان قاجار دیده شده&zwnj;است. مرتضی حنانه (استاد موسیقی ایرانی) در کتاب گامه ای گمشده، تار را ساز ملی ایرانیان می&zwnj;داند. روح&zwnj;الله خالقی (استاد موسیقی ایرانی) در کتاب سرگذشت موسیقی می&zwnj;گوید: ساز (تار) به همراه نام سازهایی دیگر در شعر فرخی سیستانی شاعر ایرانی (۳۷۰&ndash;۴۲۹) ذکر شده&zwnj;است (هر روز یکی دولت و هر روز یکی غژ * هر روز یکی نزهت و هر روز یکی تار). ساز تار ساخته و پرداخته ذوق ایرانی است (منحنی و قوس&zwnj;هایی که در ساخت تار دیده می&zwnj;شود در خوشنویسی و نقاشی و مینیاتور و معماری ایرانی جاری و ساری است) و طی سال های متمادی کامل و کامل تر گشته&zwnj;است.آخرین اصلاحات توسط درویش خان استاد موسیقی ایرانی(۱۲۵۱تهران_۲ آذر ۱۳۰۵تهران)&nbsp; با افزودن سیم ششم جهت تکمیل و وسعت دامنه صوتی تار انجام پذیرفته&zwnj;است. تار دارای ۲۸ پرده است (یعنی کمتر از سه اکتاو). آخرین الگوی منحصربه&zwnj;فرد ساخت تار نیز متعلق به سازگر مشهور ایرانی استاد یحیی دوم (۱۲۵۴&ndash;۱۳۱۰ه&zwj;.ش) می&zwnj;باشد چه به لحاظ شاخص فنی و چه از لحاظ ذوقی همچنان که گره چوب را به شکل متقارن روی کاسه تار (در اصطلاح چهار گل) طراحی می&zwnj;نموده&zwnj;است. جنس چوب کاسه تار از درخت توت، دسته آن گردو می&zwnj;باشد.</p>

هادی آذرپیرا

هادی آذرپیرا را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:

دوره های استاد هادی آذرپیرا

خدمات

شهرآشوب